سنبل آبی در رسانه

این روزها گیاه “سنبل آبی” به رکن اصلی دل مشغولی فعالان زیست محیطی در استان و کشور بدل گشته و اقشار مختلف مردم را چه در جایگاه مدیر و چه در جایگاه عضوی از جامعه نسبت به معضلات زیست محیطی منطقه با خود درگیر کرده است.

اشتباه نکنید! در اینجا بحث بر سر چگونگی برخورد و یا راهکارهای مقابله با این معضل زیست محیطی نیست؛ بلکه موضوع در رابطه با گونه مشابه این گیاه در رسانههاست!

استان گیلان با 248 مجوزنشریه(179 نشریه درحالانتشار)، 72 پایگاه خبری و ده ها سرپرستی خبرگزاری ها و نشریات سراسری و صد البته”پایگاه های خبری بدون مجوز”، یکی از پر ترافیک ترین فضاهای رسانه ای کشور را به خود اختصاص داده است. آمار و ارقام هایی که در این چند ساله رشد چشم گیری داشت و این سیاست با دست باز اعطا کردن مجوز توسط وزارت ارشاد، موجب شد تا همگان کت مدیرمسئولی به تن کنند و در جلسات خبری هم دیگر شاهد حضور خبرنگارانمعمولی نباشیم بلکه همگی با پرستیژ خبرنگار/مدیرمسئول به ایفای نقش می پردازند! موضوعی که چندی پیش در سفر وزیر ارشاد به گیلان نیز مطرح شد و می توان به طور خلاصه به جمله رییس خانه مطبوعات استان اشاره کرد که گفت: فضای رسانه ای استان گیلان دیگر جای نفش کشیدن نیست.

این رویه، زمینه حضور افراد غیر حرفه ای و بدل کاران خبری را نیز در رسانه فراهم کرد تا هر چیزی را در پشت ویترین رسانه به خورد مخاطبان بدهند و زمینه های دویدن در میدان فرصت طلبیشان بهتر مهیا شود که شما می توانید از نوع تیترها و پرداختن به برخی موضوعات سخیف راهم در این زردگونه ها بیابید.

البته تنها نگاه منفی گرایانه نسبت به این موضوع مدنظر نیست و به نوعی تعدد رسانه ها می تواند نقش قوی و موثرتری در زمینه اطلاع رسانی برای آحاد مردم داشته باشد ولی گویا این رویه چندان خوشایند نبوده و جز سردرگمی افکار عمومی نتیجه دیگری در بر نداشته است. مخاطبینی که حال به علت تعدد رسانه ها نمی توانند کارکرد آنان را تشخیص دهند.

این ها به مانند سنبل آبی در رسانه هستند که شاید در ظاهر زیبایی و جذابیت خاص خودشان را داشته باشند اما با پوشاندن سطح فضای رسانه، زمینه مرگ تدریجی دیگران را فراهم می آورند. البته موضوع تنها بر سر سایت ها نیست وحالا شما به این جمع بیافزایید از بی عاطفه ترین آدم ها که با پتک تحجر و کم بینی تا بی تدبیرترین آنان در فضای آزاد که با ارائه قالب ها و نام های من درآوردی؛ بی آنکه خروجی داشته باشند، مسموم کننده فضای رسانه ای برای جامعه ای هستند که نیازمند پویایی و تحرک می باشد. این نوع رسانه ها و آدم هایشان به دلیل ضعف در توانایی مدیریت در کنار برخورداری از اندیشه های مسموم و زهراگین سال هاست که تیشه بر ریشه توسعه فکری این جامعه زده و بوی تعفن فکر مردارگونه شان آلودگی زیست محیطی بههمراه داشته و دارد.

 امید آنکه با عزمی ملی مانند آنچه طرفداران محیط زیست برای ریشه کنی گیاه ناهمگون طبیعت تالاب عینک رشت انجامداده اند شاهد تحولی این چنین درفضای”سرزمین ایده آل رسانه ای ما” باشیم!

روزنامه معین