معاون فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به همراه مدیر کل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان گیلان، رییس اداره فرهنگ و ارشاد شهرستان لاهیجان و جمعی دیگر با استاد محمد حسین مهدوی و همسر زنده یاد بیژن نجدی دیدار کردند.
به گزارش «بامردم»، صبح امروز سید عباس صالحی معاون فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به همراه دکتر فیروز فاضلی مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان گیلان،نگار نادری رییس اداره فرهنگ و ارشاد شهرستان لاهیجان و جمعی دیگر با استاد محمد حسین مهدوی در منزل ایشان دیدار کردند.
محمد حسین مهدوی (م. موید) در هفتم تیر ماه ۱۳۲۲ در نجف در خانواده‌ای اهل شعر و ادبیات، از پدری لاهیجی و مادری رودسری به دنیا آمد. از پدرش (آیت الله حاج شیخ محمد مهدوی لاهیجی) دیوان شعری به یادگار مانده است.
(م. موید) ادبیات فارسی را با حضور در مدرسه ایرانیان عراق فرا گرفت و از چهارده سالگی به سرودن شعر پرداخت. وی نخستین بار شعر خود را در انجمن ادبی «خوشه» چاپ کردو بعد، آثار بیشتری از اودر جزوه شعر و همچنین مجله فردوسی در طول سالهای دهه چهل انتشار یافت. (م. موید) آن گونه که در کتاب «صور و اسباب شعر» نوشته اسماعیل نوری علا، دسته‌بندی شده، به لحاظ سبک شعر به جریان شعری موج نو و شعر حجم تعلق دارد. او همچنین عضو نخستین کانون نویسندگان ایران بود که به همت جلال آل احمد تأسیس شد و در آن شاعران و نویسندگان دیگری چون محمد علی سپانلو، سیمین دانشور، رضا براهنی و… حضور داشتند.
از آثار (شعر) استاد حسین مهدوی می توان به، مگر با لبخندهای ماه، گلی اما آفتابگردان، سیمابهای سیمین، پروانه بی خویشی من، غزلواره های هزار، مگر با لبخنده ی ماه، دستانس هنوز می چرخد، حسین علی و……
صالحی در پایان این دیدار، نشان درجه یک هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را به استاد مهدوی، این فخر ادبی استان گیلان اعطا کرد.
در ادامه، دیدار بعدی با همسر زنده یاد بیژن نجدی، خانم پروانه محسنی آزاد از هنرمندان بنام شهرستان لاهیجان در منزل ایشان انجام شد.
بیژن نجدی (زاده ۲۴ آبان ۱۳۲۰ در خاش – درگذشت ۴شهریور ۱۳۷۶ در لاهیجان)، شاعر و داستان‌نویس بود. او در ۲۴ آبان ۱۳۲۰ از پدر و مادر گیلانی در خاش زاهدان متولد شد. تحصیلات ابتدایی خود را در رشت گذراند. پس از اخذ دیپلم در سال ۱۳۳۹ وارد دانشسرای عالی تهران شد و در سال ۱۳۴۳ از همان دانشکده در رشته ریاضی فارغ‌التحصیل و با سمت دبیر در دبیرستانهای لاهیجان مشغول به تدریس شد. پدرش از افسران مبارزی بود که در قیام افسران خراسان نقش داشت و در مسیر رفتن به گنبد کاووس به دست تعدادی ژاندارم کشته شد. در سال ۱۳۴۹ با پروانه محسنی آزاد ازدواج کرد که حاصل این ازدواج یک دختر و یک پسر است. از سال ۱۳۴۵ فعالیت ادبی خود را آغازکرد.
بیژن نجدی در چهارم شهریور ۱۳۷۶ به علت بیماری سرطان ریه درگذشت. آرامگاه او در شهر لاهیجان در جوار بقعه شیخ زاهد گیلانی قرار دارد.
نجدی در زمان زندگی خود تنها مجموعه داستان «یوزپلنگانی که با من دویده‌اند» را در سال ۷۳ منتشر ساخت که در سال ۷۴ جایزه قلم زرین جایزه گردون را به خود اختصاص داد. بقیه آثارش پس از درگذشتش توسط همسرش به چاپ رسید. مجموعه داستان «دوباره از همان خیابانها» در سال ۷۹ نیز برگزیده نویسندگان و منتقدان مطبوعات شد. نجدی همچنین در کارنامه ادبی خود، تندیس یادمان بنیاد شعر فراپویان به خاطر برگزیده اشعار دهه هفتاد و لوح افتخار به پاس جانسروده‌ها در پاس داشت آیین‌های ملی و میهنی را دارد. از وی اشعار گیلکی کمی نیز باقی‌مانده است.
همچنین پس از مرگ وی داستانهای «تاریکی در پوتین»، «سپرده در زمین»، «گیاهی در قرنطینه» و «استخری پر از کابوس» از مجموعه داستانهای «یوزپلنگانی که با من دویده‌اند» و نیز داستانهای «مرثیه‌ای برای چمن» و «بیمارستان، نه قطار» از مجموعه «دوباره از همان خیابانها» به فیلم درآمده است.
برای مشاهده تصاویر در سایز اصلی بر روی آن کلیک کنید
ثبت دیدگاه