گناهان بو دار
قاسم خوش سیما
در روزگاری به سر می بریم که گناهان بی بوی فراوانی وارد بازار زندگی ما شده اند ومیتوانیم بدون ترس ولرز خیلی از گناهان را با خیالی راحت مرتکب شویم و (فکر می کنیم )حالا که خداوند ” نعوذ باالله “سرش شلوغ است، این گناهان بی بو را تا سرحد امکان مرتکب شویم وعین خیالمان هم نیست.گناهان بی بو مانند بعضی از مراودات بانکی،سرک کشیدن به سایت های خاک بر سری،زیر میزی گرفتن ها،بد حجابی ها در هر دوجنس، برخی کاسبی ها،اضافه کاریهای ناعادلانه،غیبت های موجه،رانت های ریز ودرشت ،سوء استفاده از موقعیت اجتماعی ،دروغهای رسانه ای،تبلیغات غیر واقع، قلم های مزد بگیر،کم فروشی،زیاد فروشی،همشهری بازیها وهزاران گناه دیگر که آنقدر بی بو شده اند ارتکاب به آنها آسان وازحالت گناه خارج به نظر می رسد.اما همانطور که در تیتر مقاله عنوان کردیم موضوع بحث ما در مورد نوع بودار از گناهان است که خوش بختانه به سبب رشد تکنولوژی تعداد آنها در جامعه زیاد نیست وهمانطور که دوغهای بدون گاز در بازار رواج پیدا نموده ،گناهان هم بوی خود را از دست داده اند.
مسیر رفت وآمد هر روز اینجانب از کنار یک دبستان است.دبستانی با صدها دانش آموز قد ونیم قد وپر انرژی که هر کدام آنها برای خود دنیایی دارند که در آن غوطه ور ودر حال زیستن هستند.چند متر آن طرفتر مغازه کباب فروشی پر دم ودودی وجود دارد که همه این کودکان در هنگام برگشت به خانه هایشان باید از مقابل این کباب فروشی گذر کنند.برگشت بچه های خردسال در هنگام ظهر،مصادف با اوج کباب پزی آن مغازه معروف است.دود وبوی کباب، شهر را فرا می گیرد واین کودکان با علایق وسلایق مختلف باید از این تونل دود کبابپزی که در پیاده روی خیابان کنار مدرسه تعبیه شده است رد شوند وبه خانه هایشان برگردند.این اتفاق بو دار که همزمان با ظهر وساعات گرسنکی کودکان است دارای اشکالاتی است که همگی برآن واقفند.بوی خوش کباب ، چند صد دانش آموز گرسنه ومدرسه با محصلینی که دارای اولیایی متفاوتند. خانواده هایی که به هر سببی، پول برای آنها عددی بیش نیست ومشکلی برای دخل وخرج ندارند وخریدن کبابی که بوی خوش آن شهر را فرا گرفته است به هیچ عنوان اتفاق مهمی برایشان به شمار نمی آید اما در کنار این سفید های جامعه ،همواره سیاهی وجود دارد و اولیایی که واقعا خریدن همین کباب چند هزار تومانی ساده برای آنها سخت ونشدنی است.
به تیتر برمی گردیم.
چه بسیار کودکانی را می بینم که هنگام گذر از جوارهمین کباب فروشی معروف وشمیدن بوی خوش آن از مادری که دستشان را گرفته است خواهش والتماس خریدن کباب می نمایند .از بچه اصرار از مادر انکار واین گفتگو تا زمانی مسالمت آمیز است که دست کودک در دست مادرش قفل باشد وخدا نکند که این حلقه اتصال گسسته شود وآنجاست که بچه خود را بر زمین می اندازد ومانند مرغ پرکنده بال بال می زند که همین الان کباب می خواهد، نه یک کلمه بیشتر ونه یک کلمه کمتر.مادرکه از خجالت نگاه مردم، رنگ صورتش سرخ شده نمی داند چکار کند ومانند فرزند عصیان گر، غرق در میان دود کباب است. بچه خود را به خاک می مالد و فریادش را از اعماق وجود به آسمانها می فرستد وهمزمان کباب فروش فرصت طلب، با باد بزن پلاستیکی اش – که تا نصفه سوخته – بدون وقفه باد می زند وباد میزند.
هرچه باد بیشتری می زند بچه بیشتر زجه می کشد و او تکه های بزرگتری ازچربی را در آتش می ریزد که با انتشار بوی بهتر،این فریاد بلندترو بیشتر شود وصورت مادر سرخ تر.
آیا به نظر شما این اتفاق بو دار از طرف آن برادر زحمتکش یک گناه بودار به شمار نمی آید؟آیا بهتر نیست آن مغازه دار گرامی بساط کباب پزی خود را به داخل مغازه منتقل نماید تا شاید اگر خدای ناکرده بچه ای توان مالی خرید آن غذا را نداشت این خواستن کودکانه را به خانه منتقل نکند؟آیا آن برادر کباب پز می داند شرمندگی والدین در مقابل فرزندان چه رنگ وبویی دارد؟آیا دقت کرده اید که کباب پزی در منزل هم دارای چنین شرایطی است وباید فکر آن را کرد که ممکن است همسایه ای داشته باشیم که علیرغم ظاهر عادی،به هر دلیلی در روزهای اسفناک مالی به سر می برد وکودکان این مدلی هم در زیر پر وبال داشته باشد؟ پس(باید)مراقب کردارمان باشیم که به نظر می رسد تولید این بوها در پاره ای از موارد موجب آزار واذیت کسانی از همنوعان ما می گردد ویادمان باشد دل کودکان کوچکتراز فکر ماست وخدا نکند کودکی دیگر با گردن خمیده از کنار آن کباب پزی معروف گذر کند چون ” بیداد ” این کودک بیشتر از ” داد ” آن کودک دل مادر را به درد خواهد آورد.
ثبت دیدگاه