اختصاصی با مردم / هما نوزاد : از مهمترین و رایج ترین صورت‌های اسطوره‌ای مربوط به زمین، «زمین مادر» است. ایرانیان زمین را مادر و آسمان را پدر می‌پنداشتند. چنان‌که در ریگ ودا آمده است: »آسمان پدر به وجود آورنده‌ی من. ناف (زمین) خویشاوند من است. زمین وسیع مادر من است» (زمردی،۱۳۸۲، ص ۱۰۴). در آیین میترائیسم نیز زمین، مادر بار آور و زندگی بخش است که هر ساله توسط آسمان باردار می‌شود (رضی، ۳۸۱، ج۲، ص ۵۳۰). میرچا الیاده وصلت آسمان و زمین را نخستین ازدواج مقدس می‌داند که خدایان از آن پیروی کردند و آدمیان نیز به تقلید از خدایان به آن اقدام نموده‌اند (الیاده، ۱۳۷۶، ص ۲۳۷).
زمین نماد مادر هستی، زن، کشتزار، ایزد بانوی زمین، ایزد بانوی برکت بخشی، پرورش دهنده‌ی آفرینندگان، یاری دهنده‌ی رمه ها، درمان بخش، سبز کننده‌ی چرا گاه ها، دختر ایزد آسمان، برکت، رویش و سبزینه می‌باشد (حبیبی، ۱۳۸۳،ص ۱۶۶). در دوران‌های پیشین انسان‌ها بیشترین شباهت و وجوه اشتراکی را که بین «زن- زمین» به عنوان اولین موجودی که بشر به محض تولد در این جهان با آن روبرو می‌شود، آشنا می‌گردد و او را حس می‌کند؛ و «زمین» به عنوان اولین پدیده‌ای که بشر به محض شناخت خویش، آن را در اطراف خود می‌بیند و احساس می‌کند، می‌دیدند. از این‌رو بیشترین نزدیکی بین «زن ـ مادر» و «زمین» حس میشد (توسلی،۱۳۸۱،ص ۶۲). همبستگی باروری زمین با باروری زن، همواره مورد توجه جوامع برزیگر بود، آنان زمین را مانند زن قادر به زایش و رشد و میوه دادن می‌دانستند. البته این نکته را نیز نباید فراموش کرد که در جوامع قدیم، این زن بود که کاشف برزیگری بود، مرد چون همیشه پی شکار یا چراندن گله از خانه دور بود، زن بود که به امور کشاورزی می‌پرداخت و انتخاب و نگاهداری بذر، بر عهده زنان بود. از این‌رو رابطه‌ای عمیقی بین زمین و زن به وجودآمد (ایلیاده ، ۱۳۷۶، ص ۲۵۱).
زمین به سبب وجوه اشتراکش با »زن ـ مادر» از قداست و حرمت بسیاری برخوردار بوده، به گونه‌ای که در اساطیر و دین ایران باستان حتی گذاشتن جسد مرده در زمین گناه محسوب میشد زیرا زمین را آزرده می‌کرد (توسلی، ۱۳۸۱، ص ۶۳). هاشم رضی در کتاب «فرهنگ ایرانی» آورده است که اوستا در بردارنده بخش‌های جداگانه‌ای است که در هربخش تکه نیایشی است. نخستین نیایش، نیایش مادر زندگی، خاک است. بهتر گفته شود زمین و خاک زراعتی. بر پایه و بنیان آموزش‌های زرتشت، مبنای مهم تجلیات زندگی بر روی این سیاره، زمین خوب و یا خاک حاصل‌خیز است. آن‌چه که خوراک جهان گیاهی و جانوری و انسانی را در سراسر تمدن‌ها تامین می‌کند. اوستا برای این جریان مدام جهانی، اصطلاح چرخ زندگی را به کار برده است که به وسیله‌ی آن انرژی‌های زندگی‌ساز گوناگون از خاک به دورن گیاه و جهان جانوری سفر کرده و از آنجا دوباره به خاک بر می‌گردند (رضیج، ۱۳۹۱، ص ۲۷۰).
پایگاه خبری تحلیلی با مردم :انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
ثبت دیدگاه