بدون تردید اصلاح طلبان دارای بیشترین بدنه اجتماعی در جامعه امروز ایران محسوب شده و با توجه به اتفاقات متعدد پس از ۲ خرداد ۷۶ و بعضا بی مهری های حاکمیتی با این جریان همچنان در صدر مهمترین متغیرهای تاثیرگذار سیاسی ایران میباشند.
موفقیت حیرت آور در کارزار انتخاباتی سالهای ۷۶ و ۸۰ و کارنامه موفق سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی رییس دولت اصلاحات و در ادامه فارغ از اشتباه استراتژیک در انتخابات ۸۴، پیروزی دولت تدبیر وامید در انتخابتهای سال های ۹۲ و ۹۶ با پشتوانه اجتماعی این طیف ،گواهی کامل بر جایگاه این جناح سیاسی در جمهوری اسلامی محسوب میشود.
اعتمادی عمومی که سخت به دست آمده ولی آسان کم رنگ میشود.نگاهی گذرا به انتقادات اخیرافکار عمومی از رویه برگزیدگان لیست امید به خصوص نسبت به منتخبین متعلق به این لیست در مجلس شورای اسلامی ، عمق این نارضایتی ها را متجلی میسازد.
نقش کمرنگ محمدرضا عارف رییس فراکسیون امید در معادلات ملی و حتی مناسبات درون مجلس و البته انفعال برخی دیگر از لیست امیدی ها و حتی بی وفایی آنان به گفتمان مشترک جبهه اصلاحات دربرهه انتخاب رییس مجلس و مواقع ریز و درشت دیگر از زمره کلیدی ترین محمل های انتقادی هواداران این جریان محسوب میشود.
در محدوده کوچکتر و در قاب منطقه ای نیز عملا این انتقادات پابر جا و پررنگ است از میان ۶ نماینده لیست امید راه یافته به مجلس شورای اسلامی یعنی حجت الاسلام افتخاری، منوچهر جمالی،محمدصادق حسنی، غلامعلی جعفرزاده، مهرداد لاهوتی و محمدحسین قربانی عملا ۵ تن آنان در جبهه ای غیر از لیست امید(بخوانید جبهه اصولگرایان حامی لاریجانی) فعال هستند و تنها حسنی همچنان با تکیه بر ارتباط نزدیک و عاطفی خود با عارف طرفدار دو آتشه امیدی ها باقیمانده که البته وی نیز به واسطه فقد تجربه نمایندگی و رفتارهای سیاسی هیجانی در معادلات استانی چندان تاثیر گذار قلمداد نمیشود!
همه اینها به کنار سکوت کلونی های مختلف در جریان اصلاح طلبی و بعضا همراه شدن با بعضی افراد غیر پایبند به مباحث لیست امید و تشکیل گعده های تصمیم سازی ابتر برای معادلات استانی نیز چشم اسفندیاری دیگر در بدنه اصلاح طلبی منطقه محسوب میشود.
باید دید چینش نامزدها در انتخابات آتی مجلس از سوی شورای عالی اصلاح طلبان با امید اعتماد مجدد افکارعمومی به این جریان چه آینده نزدیکی برای این جریان سیاسی مهم کشور رقم خواهدزد.
/جارستان
ثبت دیدگاه