شهيد محمود صارمي خبرنگار ايراني و مسئول دفتر خبرگزاري جمهوري اسلامي ايران در مزار شريف بود كه در سال ۱۳۷۷ در جريان كشتار ديپلمات‌هاي ايراني در مزار شريف كشته شد و شوراي فرهنگ عمومي كشور در اولين سالگرد اين رخداد، ۱۷ مرداد ماه را به عنوان «روز خبرنگار» نامگذاري كرد.
طبق روال همه ساله به مناسبت شهادت محمود صارمی خبرنگار جمهوری اسلامی ایران مراسم تجلیل از خبرنگاران از قبل هفدهم مرداد تا بعد از آن برگزار می‌شود.
در این مراسمات همه مسئولان پشت تریبون‌ها اقدام به سخنرانی و آمار و ارقام درست یا نادرست حیطه کاری خودشان را بیان می‌کنند و حتی با لحنی نادرست برخی از خبرنگاران را به گونه‌ای خطاب می‌کنند که انگار این قشر زحمتکش که بدون هرگونه چشم‌داشتی به انعکاس خبرها می‌پردازند، مجرمان جهانی هستند.
پای حرف‌هایشان که می‌نشینیم از کلمه برخی استفاده می‌کنند اما منظورشان را روشن نمی‌گویند زیرا از نظر مسئولان هر خبرنگاری که انتقادی هر چند سازنده از آنها کند مجرم محسوب می‌شود، راستی روز خبرنگار است، باز هم خبرنگار باید قلم به دست باشد تا سخنان مسئولان را بر پهنای کاغذ بنویسد تا در انعکاس آن موفق باشد، اما جای سوال اینجاست مگر روز خبرنگار نیست! پس چرا کسی حاضر به شنیدن درد و دل‌های یکساله یک خبرنگار نمی‌باشد؟ در سال یک روز به نام خبرنگار ثبت شده، اما اصحاب رسانه باید در آن یک روز هم مشغول نوشتن صحبت‌های مسئولان باشند که بعد از آن با هزار و یک منت برگ سبزی بخواهند به قشرخبرنگار بدهند.
تا کی و چه زمانی این روند ادامه خواهد داشت؟ چرا مسئولان نمی‌دانند که اگر این خبرنگاران نباشند ذره‌ای از خدمات دولت به اطلاع مردم نخواهد رسید، تا به کی یک چماق بر دست دارند وبه جان خبرنگاران می‌افتند، اما جالبش این است که در سخنانشان از لفظ «برخی از خبرنگاران» استفاده می‌کنند.
در مراسمات کسی از مشکلات خبرنگاران حرف نمی‌زند، از رنجی که خبرنگار در طی یکسال می‌کشد، از توهین که به خبرنگاران می‌شود، کسی هم حداقل یک میکروفن به خبرنگاران نمی‌دهد تا از تلاش یک ساله در دفاع از حق و تلاش برای رفع مشکلات مردم صحبت کند.
ایکاش اصلا روزی به نام خبرنگار وجود نداشت؛ تا با انتخاب سلیقه‌ای خبرنگاران توسط مسئولان بین این قشر زحمتکش کینه و کدورت به وجود بیاید، که چرا تو عزیز دل فلان مسئولی و ما نیستیم و . ..
هیچ کس حاضر نیست پای درد و دل خبرنگار بنشیند، خبرنگاری که همیشه مطالبات مردم را می‌نویسد و همیشه با مشکلات حقوق، بیمه، مسکن و درمان مواجع است، همه خبرنگاران در بین قشر خود و حتی سایت‌ها، خبرگزاری‌ها، روزنامه‌ها و … از درد و رنج خود می گویند اما کسی صدای آنان را نمی شنود، از نبود بیمه، قراردادهای کاری، دستمزد مناسب، آموزش درست و جایگاه شغلی در جامعه می‌گوید ولی صدایش شنیده نمی‌شود.
این روز هم همچون سنوات گذشته می‌گذرد و خبرنگار مظلوم تر از گذشته باقی می‌ماند و با این حال بدون آنکه لب به گله بگشاید دوباره فردا دنبال خبر و خبر رسانی می رود.
مائده فلاحتکار ضیابری
ثبت دیدگاه