روزنامه معین در یادداشتی به قلم یونس رنجکش نوشت: سیل، زلزله و همه آن حوادث و اتفاقی که غیر مترقبه اش میخوانیم، اگر چه بلا آوردند و زخم برتن و روح می نشانند اما زنگ دیگری را به صدا در می آورند که در این هجوم بی اقبالی آدم ها در کنار هم جای شکر دارد و نشان از طعم فراموش نشده آدمیت است.
گروه گروه انسان های دوستدار یکدیگر با پهن کردن سفره عشق و ایمان و داشته های مادی و معنویشان برای همنوعان چنان به وجد می آورند سرمایه های انسانیت را که توگویی اینان همان هایی نیستند که گاهی درگذری با یک ردشدن اشتباهی یا بوق ماشین پرخاشگرانه به هم می تازند و دریغمان می آید که آن صحنه ها را از یاد نبریم اما اکنون دلواپسانه برای رنج های همنوعان خود آنچنان برطبل احساسات پاک و نوع دوستانه می کوبند که صدای این مهر و محبت تا فرسنگ ها شنیدنی و ماندگار است.
این روزها مردم ایران زمین با مشاهده رنج و سوگ هموطنان خود در غرب کشور فوج فوج احساس ها را رها کردند و با کمک ها و حضور خود در میان آسیب دیدگان از زلزله، به خلق صحنه های زیبای مهربانی و همراهی و همگرایی همچون گذشته پرداختند و از هر جای این جغرافیای پهناور، مهربانی های خویش را در کف اخلاص گذاشتند و چه زیباست این دوستی های دوست داشتنی که بی هیچ ادعایی و بدون هیچ وابستگی قومی و قبیله ای تنها با احساس مسئولیت اجتماعی به میدان آمدند تا سرمایه محبت و احسان را به نمایش بگذارند و سر تیتر رویدادهای روز شده اند.
اگر چه نمی توان در این میانه نقص ها و ناکارآمدی ها را هم نادیده گرفت اما سهم همپوشانی ها و اعتماد های باقی مانده از رفتار و عمل و چهره های شاخص و مرجع از هر طیفی پررنگ تر از غفلت هاست و مایه امیدواری که جامعه ایرانی جامعه ای همگرا با مسئولیت اجتماعی است که هر چند می بخشد اما فراموش نمی کند آوارهای بی تدبیری را، اما می ماند و بجا تصمیم می گیرد و به اولویت های امدادرسانی بیش از عقده گشایی های بست نشینی می اندیشد و به یاد می آورد که اینان همان مردمان سنگربان روزهای دفاعند که اینک بی دفاع در مقابل حوادث چشم به راه مانده اند و چه زیبا این چشم براهی که پاسخ هموطنان را به نظاره نشسته است.
ثبت دیدگاه