شاکیان سعید طوسی به ١۵ نماینده نامه نوشتند | تا پایان این روند و مسیر را پیگیری خواهم کرد

تلگرامی و تلفنی. پیغام دادند. بارها با من تلفنی در تماس بودند و درخواست ملاقات داشتند از تابستان. یا شاید هم از سال گذشته.

گفتم خواسته‌شان را مستند و مکتوب بفرستند. اواخر شهریور نامه آنها را به رؤسای کمیسیون‌های قضائی و حقوقی و اصل ٩٠ مجلس فرستادم، برای جناب آقایان اللهیار ملکشاهی و داوود محمدی.

من شکایت مکتوب خانواده‌ها را به رؤسای کمیسیون حقوقی و قضائی و اصل ٩٠ مجلس و معاون پارلمانی قوه ‌قضائیه در مجلس ارائه کردم. هر کدام از آنها هم اقدام خاص خودشان را داشتند. کمیسیون اصل ٩٠ مفصل‌تر وارد شد. نامه‌ای مفصل خطاب به رئیس قوه ‌قضائیه نوشتند. آقای ملکشاهی هم خطاب به رئیس کل دادگستری نامه نوشتند و مشاور قضائیه نیز به رئیس کل دادگستری نامه نوشت.

‌نتیجه؟

معمولا پس از این نامه‌نگاری‌ها دو ماه صبر می‌کنند و اگر خبری نشود، نامه پیرو می‌زنند. شاید هم تا حالا نامه پیرو زده باشند البته بی‌خبرم. هیچ‌گونه واکنشی نشان ندادند.

دو هفته پیش. خانواده‌ها تماس گرفتند که دادگاه کیفری تجدیدنظر رأی صادر کرده. حیران و متعجب بودند. پیگیری کردیم و دیدیم که پرونده در شعبه نبود اما جالب اینکه رأی صادر شده بود.

دو هفته پیش دو پدر از خانواده شاکیان در کمیسیون اصل ٩٠ حضور یافتند و با ارائه تجدیدنظر خواستار رسیدگی دقیق به پرونده شدند.

برخی نمایندگان دیگر هم بودند. حرف‌ها را شنیدند و بعد برخی دیگر از مسئولان را ملاقات کردیم.

با آنها نزد آقای رحیمی، معاون پارلمانی قوه ‌قضائیه در مجلس رفتیم. همان‌موقع معاون پارلمانی سازمان تبلیغات هم حضور داشت. با آنها هم صحبت کردم و خواهان پیگیری معاون پارلمانی آنها شدم. به هر شکل مسائل قرآنی مطرح بود و درخواست کردم سازمان تبلیغات بی‌تفاوت نباشند.

خیلی از خانواده‌ها  از روی شرم و حیا آشکارا پیگیری نکردند. به همین خاطر هم فقط دو خانواده پیگیر مسئله بودند.

نقد به یک شکل قابل‌قبول است. البته من بشخصه بسیار پیگیر بررسی این لایحه در کمیسیون آموزش بوده‌ام. در این کمیسیون لایحه بارها مورد بررسی قرار گرفته اما مرسوم است که لایحه باید در کمیسیون تخصصی‌اش به تصویب نهایی برسد. این انتقاد را می‌پذیرم اما درباره اینکه چنین پرونده‌ای بتواند صرفا با قانون‌گذاری حل شود، راستش روایت دیگری دارم.

نه ضرورتی نداشته و با ایشان بحثی نداشتم.

من اساسا از منظر و جایگاه نماینده مجلس وارد شدم تا حقوق‌دان یا وکیل دادگستری. اگر وکیل بودم، ممکن بود با خود طوسی و وکیلش حرف بزنم؛ اما من به‌عنوان حقوق‌دان و وکیل، شأن و استقلال دستگاه قضا را می‌شناسم. به دلیل فرایندی که طی شده، انتقاد کردم که آن را حق مسلم یک نماینده می‌دانم. من به‌خوبی می‌دانم که منِ نماینده و کمیسیون اصل ٩٠ نمی‌توانیم در ماهیت پرونده قضائی ورود کنیم؛ بلکه ما می‌توانیم صرفا منتقد طرز کار تشریفات و آیین رسیدگی باشیم و من هم از این زاویه ورود کرده‌ام؛ با شناسایی مرزها و محدودیت‌ها.

گویی صدای‌شان شنیده شده است. من به‌عنوان نماینده وقتی در جلسه‌ای با اینها نشسته‌ام و وعده پیگیری داده‌ام، خودم را مسئول می‌دانم و تا پایان این روند و مسیر را پیگیری خواهم کرد.

اتفاقا آنها تنها سراغ من نیامدند. آنها به ‌جز من- و البته هم‌زمان با مکاتبه با من- به ١۵ نماینده اصلاح‌طلب و اصولگرای دیگر هم نامه نوشته‌اند و شرح ماوقع داده‌اند. شاید همکاران دیگر درگیر امور حوزه انتخابیه‌ یا سایر مشکلات و درگیری‌ها هستند؛ اما پیگیری این پرونده و نکات آن برای من مهم بوده و هست. وقتی از بین ١۵ نماینده هیچ نماینده‌ای این مسئله را جدی نگرفته و برای چنین موضوعی وقت ندارند؛ یعنی وظیفه من سنگین‌تر از پیش است. نماینده باید به نماینده‌بودنش فکر کند و اینکه وقتی تک‌تک مردم پای صندوق رأی رفته‌اند و او را امین خود دانسته‌اند، امین‌شان باشد. فرصت نیست به چیز دیگری فکر کنم.

امیدوارم ما نمایندگان قوی‌تر از پیش دنبال تصویب لایحه حمایت از کودکان در مجلس باشیم تا خانواده‌های درگیر چنین پرونده‌هایی کمتر در معرض فرسایش باشند.