رانکوه: الماسی درخشان که در غبار کم توجهی ها، همچون فانوسی کم سو می سوزد و می سازد

رانکوه: الماسی درخشان که در غبار کم توجهی ها، همچون فانوسی کم سو می سوزد و می سازد.

اختصاصی بامردم/قاسم خوش سیما

” رانکوه نام منطقه‌ای از استان گیلان و حدود اربعه آن بشرح ذیل است. از طرف شمال دریای خزر، از جنوب سلسلهٔ جبال البرز – حد طبیعی گیلان و قزوین – از شرق شهرستان تنکابن و از غرب همسایه لنگرود است. براساس آخرین تقسیمات کشوری شهر سرسبز رانکوه یکی ازشهرهای شهرستان املش است که در پنج کیلومتری جنوب شرقی آن واقع شده و وسعت آن۲۵۰ هکتاراست ”
اینکه رانکوه خود نگینی درخشان در کوهپایه های گیلان است یا آنکه ما بخواهیم این نقطه از بهشت را از نظر اسمی ارتقاء دهیم دو مقوله جدا از هم است. استعداد ذاتی رانکوه یا استحقاقی که لازم است ما به آن ببخشیم، موضوع دیگری است که جهت تبدیل شدن این گستره ی جغرافیایی به نگینی بی بدیل، می بایست مورد بررسی قرار گیرد و یا آنکه در مجموع جهات ما نتوانستیم رانکوه نجیب و دوست داشتنی را به نقطه استحقاقش برسانیم سوالاتی است که با لحظه لحظه ی عمر رانکوه میگذرد و البته تاکنون کسی پاسخ قانع کننده ای برای آن نداشته است. وانفسایی غریب و تلف شدن منابعی درخشان در یکی از بکرترین نقاط جغرافیای گیلان و اکوسیستم جهان که به نظر میرسد تغییرات اساسی در مدیریت افکار سازمانی، می تواند راهکاری برای نیل به اهداف عالیه مرتبط با این مهم باشد.
درهمین ارتباط آنچه بیش از همه در ذهن متبادر می شود وجود سازمانی به نام شهرداری است. جایی که بر اساس قوانین کشور، دم دست ترین نهاد برای پیگیری امور رانکوه پر رمز و راز است. شهرداریی که اکنون زمامش دست افرادی افتاده که آنها را ” بلدیه چی ” می نامیم و دستان طبیعت رانکوه – با گذشت هزاران سال از استواری قامت این ولایت پایدار – مقابل این گروه، تمنای لقمه ای ساماندهی دارد تا پهنه ی وحشی سرزمین کوهستان به مکانی مرفه برای آسایش گیل مردان و گیل زنان در آید و حیات وحش گیاهی و جانوری به استخدام زیبایی ها و زندگی نوین آدمیان مفتخر گردد. نوعی همسفره گی مسالمت آمیز مابین آدم و طبیعت که در ادامه به مراتب آن خواهیم پرداخت.
اما آنچه در این میان مهم به نظر می رسد، همواره شاهد آنیم سازمان شهرداری ها با سازوکار شورای محلی و یا هر شکل دیگر، اینگونه زیست گاه های طبیعی سرزمینمان را به نوعی ” کارگاه طرح کاد ” برای آموزش شهرداران عمدتا جوان و بی تجربه تبدیل می کند. کارگاه های آموزش مدیریت شهری در شهرهای کوچک و کوهپایه ای که به لحاظ علم مهندسی شهرسازی ، دارای بالاترین پتانسیل ها جهت طراحی و ساخت زیباترین و مدرنترین شهرهای کوهستانی جهان هستند. جایی که در راه رسیدن به این گونه اهداف تعریف نشده، بیشتر از افراد تازه کار و صفر کیلومتر به عنوان شهردار اینگونه مناطق استفاده می کنند که این خیانت آشکار به آن شهردارجوان و مردم منطقه به حساب می آید.کسانی که روزگار کم تجربگی خود را در این مناطق میگذارنند و به سبب عدم کارایی لازم می سوزند. به گونه ای که گویی قرار نیست حوزه مدیریتشان به نقطه مطلوب نزدیک شود و سوی دیگر مناطقی که زمان را از دست میدهند چون کسی بعنوان شهردار متولی آنهاست که به سبب جوان بودن در کار، چیزی برای درست کردن امور در اختیار وی قرار نمی دهند کما آنکه خود نیز تجربه کسب درآمد های معنا دار از پتانسیل های موجود را ندارد.
در همین حال و روز آنچه در این روزها بر پیکر رانکوه می گذرد هجوم کارهای الله بختکی در آن شهر رویایی است. شهری در میان زیباترین جذابیت های طبیعی که هنوز معبر اصلی آن مناسب برای تردد شهروندانش نیست و کارگاههای راه سازی در کوچه پس کوچه هایش سرگردانند. شهری که نه برای بزرگترها تسهیلات زیر ساخت شهر نشینی به سبک و سیاق نوین را فراهم نموده و نه مکانی برای سپری شدن اوقات فراغت فرزندان را داراست و هزار معظل دیگر که جواب همه نابسامانی های موجود آن است که پول و اعتبار نداریم در حالیکه با وجود پول ” همه ” قادر به انجام امورند.
بگذریم. تغییر رویه اساسی و شاه کلید ممکن در این خصوص شاید آن باشد که ساز و کار لازم در انتخاب شهرداران اینگونه مناطق تغییر یابد. به شکلی که برای برنامه ریزان کشور تبیین شود که همواره بهترین نیروهای موجود و ممکن – به لحاظ تجارب مدیریت شهری – برای تصدی پست شهرداری مناطق کمتر برخورداری مانند رانکوه انتخاب گردند، چون مناطق برخوردار کشور دارای بودجه های تعریف شده خاص خود هستند و نیازی به آن ندارند که یک مدیر جوان در کوچه پس کوچه های جذب تخصیص ها،محقق شدن اعتبارات و حتی درآمد ها و ” نداریم های همیشگی ” دنبال لقمه ای بودجه ای حلال، وقت خود و حوزه استحفاظیه اش را بگذراند.

اما چند کوچه آن طرف تر باز به رانکوه دوست داشتنی خودمان بر می گردیم. جایی که در صورت دارا بودن محیطی برای بروز خلاقیت های مدیری کهنه کار و با تجربه، میتوان آنرا به یکی از مهمترین مراکز ثروت سازی در سطح بومی محلی و حتی ملی تبدیل نمود اما با وضعیت موجود، تحقق چنین چشم اندازی کمی دور از انتظار به نظر می رسد.
انجام کارها به شکل کند، مشخص نبودن اولویت بندی در انجام امور،عدم توجه به شاخص های توسعه همه جانبه، سنتی بودن تعاریف توسعه ای، بی توجهی به علم آمایش منطقه ای، بی اعتقادی به موضوع برند سازی در سطح استان و کشور، ناآشنا بودن به موازین مشوق سازی جهت جذب فرصت های سرمایه گذاری رقابتی و هزار درد بی درمان دیگر همه ی آن چیزی هستند که لازم است انجام شود تا رانکوه در مسیر تبدیل شدن به یک برند منطقه ای قرار گیرد.
با توجه به موضوع فوق چنین سوالی برای مخاطبین گرانمایه و مردم نجیب شهر رانکوه پیش خواهد آمد که راه جذب کهنه کاران علم شهرسازی نوین در مناطقی مانند شهرشان چیست؟ کسانی که تجربه و علمشان برای ساختن چنین شهرهای کوچک اما بکر معجزه می کند و آمدن تجاربشان در حقیقت سرازیر شدن فرصت های رقابتی در جذب سرمایه گذار است. استفاده از افراد شناسنامه دار و تنظیم قراردادهای حداقل ده ساله با آنان که افراد از حاشیه امنیت لازم برخوردار باشند. کسانی صاحب نام که قادرند با طراحی امتیازاتی مانند معافیت های سرمایه گذاری همچون اعطای پروانه های ساختمان رایگان جهت احداث ابنیه و امکانات هتلینگ، زمین، منابع انرژی و مواردی از این دست سرمایه گذاران را ترغیب به تولید ارزش افزوده نمایند. به شکلی که دست اندر کاران مربوطه بدانند دیگر زمان اجرای قوانینی به سر آمده که شهرداری ها را مقابل سرمایه گذاران قرار دهد بلکه نهادهای مربوطه موظفند جهت برون رفت از رکود های موجود در کنار سرمایه گذاران قرار گیرند و با حذف قوانین دست و پاگیر و بروکراسی، در خدمت مردم و آبادانی مناطق خود باشند.
قدر مسلم روند تبدیل شدن رانکوه به برندی ثروت ساز برای ساکنین بسیار کند و در حد صفراست و جهت رسیدن به روزهای بهتر کارهای زیادی بر زمین مانده است. منکر کاستی های عمومی کشور نیستیم اما وضعیت موجود، مدیرانی را می طلبد که جای عزا داری برای ” نداریم های همیشگی ” آستین خلاقیت را بالا بزنند و ضمن اولویت بندی صحیح برای انجام امور موجود، فضای تشویق ورود سرمایه گذاران را به شکل رقابتی فراهم نمایند و با تعریف امنیت شغلی برای مدیران صاحب نام، فضا را جهت سازندگی با حداکثر سرعت فراهم نمایند.
بی شک رانکوه غریب در سایه های البرز صدایی برای فریاد ندارد اما ندای خاموش وا حسرت هایش از دامنه ی قله ها تا کرانه موج های خزر به گوش می رسد که روند پیرایش این عروس خوش قد وبالا کند است. عروسی با گوشواره های سبز و قامتی به افراشتگی تمام دارایی هایش که می تواند گیل مردمان سرزمین مادریمان را مدهوش زیبایی های خود نماید اما …