امسال مراسم تجلیل از خبرنگاران و فعالان عرصه اطلاع‌رسانی در شهرستان لاهیجان رنگ و بوی تازه‌‌ای گرفت، تجمیع و برگزاری مشترک این مراسم توسط فرمانداری، شهرداری و شورای اسلامی شهرستان لاهیجان از نکات قابل توجه مراسم امسال بود.
در ابتدای مراسم و پس از تلاوت قرآن و پخش سرود ملی جمهوری اسلامی ایران، سه نفر از خبرنگاران به نمایندگی از فعالان عرصه خبر و اطلاع رسانی برای سخنرانی دعوت شدند، با وجود اعلام آمادگی خبرنگار رسانه خبری تحلیلی با مردم از مدت‌ها پیش برای سخنرانی و بیان نظرات و پیشنهادات در این مراسم به وی فرصت سخنرانی داده نشد و در همان ابتدا تریبون به خبرنگار غیر بومی یک خبرگزاری سپرده شد که حتی نام فرماندار شهرستان را نمی‌دانست! و سخنان وی عجیب بوی تبلیغات و طرفداری از افراد خاصی را می‌داد به طوری که ذهن آدم را به سوی انتخاب سفارشی این خبرنگار سوق می‌دهد.
از دیگر اتفاقات برگزاری این مراسم تجلیل از لیست بلند بالاای از خبرنگاران بود که به نوع خود در استان خاص است! به طوری که در شهرستان‌های بزرگ استان نیز نمی‌توان همچین لیست بلند پایه‌ای از خبرنگاران را مشاهده کرد البته این را به فال نیک گرفته چرا که بر این باوریم خبرنگاران قشر مظلوم جامعه هستند و هرچقدر از آنان تجلیل شود کم است، اما نکته‌ای که وجود دارد این است که آیا بین خبرنگاری که سالی یک خبر از شهرستان منتشر می‌کند و خبرنگاری که در تمامی جلسات حضور داشته و حتی در صورت عدم حضور از روی فایل صوتی ضبط شده و … اخبار را به سرعت منعکس می‌کند، تفاوتی وجود ندارد؟ آیا واقعا در این مراسم از خبرنگاران واقعی تجلیل شد؟!
باید ذکر کنم که در برخی از جلسات شهرستان شاهد حضور ده‌ها خبرنگار بوده‌ایم، برخی از آن‌ها با در دست‌گرفتن قلم و کاغذی در دست می‌نویسند و می‌نویسند و چنان ژست خبرنگاری بر خود گرفته که گویی قرار است یک خبر خوب از این ژست گرفتن‌ها منتشر شود اما در واقعیت که نگاه می‌کنیم می‌بینیم خروجی آن جلسه که ده‌ها خبرنگار حضور داشته‌اند در نهایت دو تا سه خبر تولیدی است و این سوال پیش می‌آید که پس دیگر خبرنگاران دقیقا برای چه درآن جلسه حضور داشته اند؟ آیا حضورشان صرفا جهت یک خود نمایی بوده؟ آیا و آیا و آیا…
همانطور که در مراسم تجلیل خبرنگاران استان که در رشت و با حضور استاندار محترم گیلان بیان شد، متاسفانه معیار و نظام مناسبی برای ارزیابی خبرها و خبرنگاران وجود ندارد و در این میان وجود خبرنگاران مجازی یا خبرنگارنما‌ها نیز قابل توجه است!
یادآور می‌شوم که خبرنگاری، حرفه‌ای است که عشق و علاقه می‌طلبد و آموزش، عده ای از افراد بدون عشق و علاقه و هیچ گونه آموزشی وصرفا جهت دستیابی به اهداف خاص خود و یا دیگر موارد پا به عرصه اطلاع‌رسانی گذاشته اند و هرگونه اخباری را جهت مطرح شدن و ایجاد حاشیه و … منتشر می‌کنند، در این میان خبرنگاران واقعی هستند که به خاطر تعهد و حرفه ای گرایی بدون هیچ گونه چشم داشتی و با کمترین میزان درآمد کما اینکه شاید هزینه‌هایشان بیشتر از درآمدشان باشد به بیان واقعیت‌ها و آن چه حق است می‌پردازند.
در این یادداشت جای دارد از مسئولین عزیز خصوصا نماینده محترم شهرستان در مجلس و فرماندار لاهیجان که به یاد خبرنگاران بودند و با ارسال پیام و تماس تلفنی روز خبرنگار را به فعالان این عرصه تبریک گفتند کمال تشکر را کنیم و اندکی گله از آنان که در مواقع نیاز به خوبی به یادمان هستند ولی فرصت دادن یک پیامک را نیز برای تقدیر پیدا نکرده اند!
در پایان می‌گویم که من یک خبرنگارم، حرفه ای که نه روز می‌شناسد و نه شب، استرس‌های لحظه‌ای و اشک‌ها و خنده‌هایی که لا به لای سوژه‌های خبری زندگی را برایم معنا می‌بخشد.
لحظه لحظه عمرم را برای مردم صرف میکنم، ذهنم، جسمم، روحم… بدون اینکه کسی مرا بشناسد، نوشته‌ام، تصویر گرفته‌ام و منعکس کرده ام؛ خستگی، بی خوابی، مشکلات همه را به جان خریده‌ام چون من یک خبرنگارم، حرفه ای که به آن عشق می‌ورزم.
من یک خبرنگارم، همانطور که رهبرم حضرت آیت ا… خامنه ای در بیاناتشان گفته اند: « خبرنگاران لحظات نابود شدنی و زوال یافتنی را تثبیت و ابدی می‌كنند» ثبت می کنم رویداد ها را، بیان می کنم مشکلات را ، منعکس می کنم اخبار را و هر روز که می گذرد بیشتر می دانم و نمی دانم….!
من یک خبرنگارم و به حرفه ام عشق می ورزم…
از مردمیم و با مردم خواهیم ماند
علیرضا پرندوش – فعال رسانه، فرهنگ و هنر
ثبت دیدگاه