یادداشت| امیرحسین کریمی*
دانشگاه گیلان توانسته با گردآوری مجموعه قابل‌قبولی از دانشجویان برتر استان و کشور به تراز مناسبی از کیفیت آموزشی برسد اما کیفیت و کارکرد فرهنگی در آن با مشکلات فرآوانی روبه‌رو است که در ادامه به آن‌ها خواهم پرداخت. اگر حتی دانشجوی دانشگاه گیلان نباشید و از سر کنجکاوی بخواهید فضای فرهنگی دانشگاه را مورد ارزیابی قرار دهید، دریافت یک اصل کتمان ناپذیر است؛
<راهِ فرسایشی فعالیت فرهنگی>
در همین راستا اگر بخواهیم عملکرد معاونت فرهنگی دانشگاه را در چهار فراز مورد بحث قرار دهیم، می‌توان اینگونه آغاز کرد:
انجمن‌های علمی
بررسی وضعیت انجمن‌های علمی و صحبت با دبیران و اعضای سابق آن‌ها حکایت از روند فرسایشی فعالیت انجمن‌های علمی در سایه معاونت فرهنگی دانشگاه دارد. روندی که گاه با افتادن در چاله مشکلات مالی فعالیت‌ها را با مشکل روبه‌رو می‌کند و گاه نیز با برخورد‌های سلیقه‌ای رمق را از دانشجو می‌گیرد. انجمن‌های علمی دانشگاه اگرچه گاه با سخت‌کوشی دانشجویان افتخارات زیادی را برای دانشگاه کسب کرده‌اند اما همچنان بخشی از روند فعالیت در آن‌ها که بیشترین فشار را بر دانشجویان وارد می‌کند عدم حمایت عملی معاونت فرهنگی دانشگاه می‌باشد.
تشکل‌های سیاسی
تشکل‌های سیاسی هم که در سایه معاونت فرهنگی خرده فعالیتی دارند از این دایره بیرون نیستند. مصائبی که دبیران و اعضای این تشکل‌ها برای دعوت از یک چهره سیاسی و برگزاری فضایی دمومراتیک در ساختار دانشگاه دارند به حدی زیاد است که شاید بتوان به جرات گفت مدت‌هاست برنامه‌ای سیاسی مناسبی با رعایت استانداردهای لازم به انجام نرسیده است.
کانون‌ها
پرده سوم بحران معاونت فرهنگی گریبان کانون‌های فرهنگی را گرفته است. در طول سالیان اخیر فعالیت‌های قابل توجهی از سمت طیف برجسته‌ای از دانشجویان انجام شد و در قالب برنامه‌هایی که برگزار کردند توانستند کمی فضای دانشگاه را به دانشگاهی پویاتر از نظر فرهنگی تبدیل کنند. کانون‌هایی مثل کانون مطالعات و نشر اندیشه و کانون شعر و ادب که در سالیان اخیر تلاش کردند تا به سهم و توان خود فضای فرهنگی دانشگاه را زنده کنند و با برگزاری جلسات گفتگوی عمومی، به تقویت گفتمان در درون دانشگاه بپردازند. اما کانون‌ها نیز از گزند شرایط غیرمطلوب معاونت در امان نبودند و مجوز فعالیت در آن‌ها به‌سختی صادر می‌شد. این درحالی بود که اگر به هر دلیلی مشکلی فرادانشگاهی برای کانون‌های دانشجویی به‌وجود می‌آمد معاونت فرهنگی در اولین اقدام، اثر خود را در حمایت از این فعالیت‌ها نادیده می‌گرفت و آن‌وقت دانشجویان و اعضای کانون‌ها می‌ماندند و مقابله با نهادهایی که در بیرون دانشگاه فعالیت داشتند.
نشریات
و اما نشریات دانشجویی، شاید کنکاش در آمار نشریات دانشجویی فعالی که«به‌صورت مداوم» به تولید محتوی پرداخته و در دانشگاه توزیع می‌شوند، به‌سختی تعداد آن‌ها را پنج عدد برآورد کند.
عواملی همچون سختگیری‌های پیش از انتشار، عدم تامین مالی هزینه‌های جمع‌آوری، چاپ و عرضه نشریات و همچنین عدم رغبت دانشجویان به این فضا همه عواملی هستند که معاونت فرهنگی را در چگونگی کارکرد موثر خود با اتهام روبه‌رو می‌کند. شاید اصلی‌ترین آسیبی که در حوزه نشریات گریبان مدیران مسئول، سردبیران و صاحبان امتیاز نشریات را می‌گیرد، از بین رفتن رمق فعالیت باشد. بی شک اگر پای صحبت اکثر دانشجویانی که در این فضا فعالیت می‌کنند بنشینیم همه از یک چیز گله خواهند داشت؛ مراحل کشنده بروکراسی اداری و کنترل‌‌های پیش از انتشار که بر اساس آیین‌نامه قانونی نیست اما انجام می‌شود.
حال باید ببینیم که معاونت فرهنگی بزرگترین و عالی‌ترین دانشگاه استان برای بازگرداندن انگیزه فعالیت به فعالان فرهنگی‌اش چه سازوکاری را در پیش خواهد گرفت. اگر معاونت فرهنگی دانشگاه گیلان نتواند روند حمایتی خود از نخبگان دانشگاهی را سامان ببخشد، بی شک افول فعالیت‌های فرهنگی اول از همه بر سابقه خود این معاونت تاثیر خواهد گذاشت.
*دو هفته نامه خط آخر
پایگاه خبری تحلیلی با مردم : انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود و مسئولیت آن برعهده نویسنده است.
ثبت دیدگاه