بهار پیام آور «امید» است و زندگی

اسماعیل تپاک:

آخرین روزهای اسفند است
از سر شاخ این برهنه چنار
مرغکی با ترنمی بیدار
می‌زند نغمه
نیست معلومم
آخرین شکوه از زمستان است
یا نخستین ترانه‌های بهار؟
سوال جناب دکتر شفیعی کدکنی در این شعر، به قول ادبا البته از جنس پرسش تاکیدی است!
گلایه و شکوه از زمستانی که رفته اصولا چه دردی از زمین و زمان و بشریت دوا می کند که پرنده ای با ترنم بیدار بخواهد آن را از بلندای اوج چنار سر بدهد؟! مسلم است که ترنم مرغک، ترانه بهار است که رستاخیز جان و جهان زمین و آدمی و به مقدار بیشتر، «امید» است.
بهار فصل زایش است و رویش! از عشق تا جان آدمی تا طبیعت ظاهرا بی جان که حالا دارد قیام می کند به تسبیح آفریدگار بی همتا.
بهار پیام آور زندگی و زیستن است به درازای تاریخ و قدمت حیات آدمی که به کهنه کتاب بی اول و آخر شبیه تر است. با این حال اما هزاران هزار سال است این چرخه افسردگی و زایش تکرار می شود تا بشر بفهمد که «امید» همیشه و همه جا هست. تا آدمی دریابد از پس مرگ و فنا هم می شود از نو قیام کرد و آباد شد.
اینکه نیاکان ما بزرگ ترین جشن و سرورشان را مختص بهار کرده اند دقیقا به خاطر همین قیام دوباره و رویش دانه دانه امید از دل زمین و زندگی است و جالب این ماجرا آنجاست که همه تمدن های کهن در کنار چندین جشن، جشن ویژه ترشان اختصاص به بهار داشته و دارد!
برای درک بهتر بهار می توان جهانی را تصور کرد که گام به گام به سمت اضمحلال و فنا می رود بدون امید رستاخیز از نو و بدون تجدید خاطره و امید!
حتی تصور چنین جهانی ترسناک و هراس انگیز است! با همین رویکرد است که بهتر می توان فهمید چرا اجداد آریایی ما و همچنین پیشینیان دیگر تمدن ها به محض دیدن طلیعه بهار به جشن و پایکوبی ایستاده اند و جالب است که این پایکوبی و شادمانی را هیچ پدیده پلیدی نتوانسته متوقف کند و از میان بردارد.
بیاییم در آستانه بهار روزمان را حقیقتا نو کنیم و مهربانی را از درخت و گل و جوانه بگیریم و به پاس این نفس تازه هوای هم را داشته باشیم و شادمانی کنیم و حواسمان باشد اگر دلی در آستانه شکستن است «امیدی» ولو اندک به جانش ببخشیم و منتظر کردگار و کائنات بنشینیم که پاداش نیکی مان را به سمت ما برگرداند!
بیاییم بهار را بی بهانه باور کنیم و شادمان باشیم که زمستان سیاه زمهریر رفت و هر بار هم که بیاید دوباره رفتنی خواهد شد که بهار همیشه مهیای آمدن است.
بیاییم مهربان باشیم و امیدوار
بیاییم بهاری باشیم به امید نغمه مرغکان شاخساران بلند سرو و چنار و شمشاد که ترانه «امید» می خوانند.
بیاییم بهار را از نوروز و عاطفه آغاز کنیم که این روزهای نو است که جاوید و ماندنی است.
بهاران خجسته باد.