سامان بدر
خبرنگاری در ایران فرق چندانی با دیگر شغل ها ندارد. بین آن ها یکی بارش را بسته است و دیگری هشتش گره نهش است. ولی برخلاف بسیاری از شغل ها آن که توانسته تفاوت خود را نشان دهد ارزش و اعتبار بالاتری در جامعه دارد. البته اگر ارزش و اعتبار در این دنیای بیزنسی امروز اهمیت داشته باشد.
این روزها سریال «هیولای» مهران مدیری مورد استقبال افکار عمومی قرار گرفته است. فارغ از سوژه های تکراری، نقدها و ایرادات جدی که به سازندگان و خود سریال می توان گرفت آن چه در این سریال به خوبی نشان می دهد زیرسوال رفتن «شرافت» در برابر مشکلات بزرگی است که انسانها با آن درگیر هستند. وقتی وجدان شرافت چیزی جزء فروش کلیه به ذهنش نمی رسد مشخص است که زرق و برق دنیا ممکن است هر انسان باشرفی را به فساد بکشاند.
رسانه ها امروز بیشتر از همیشه به بستری برای تبلیغات تبدیل شده اند. روزنامه ها رپرتاژ آگهی و تبلیغات را مهم تر از هر امری می دانند. در این بازار گرانی کاغذ چاره دیگری نیز ندارند. البته وضع آن چنان ناگوار است که فکر می کنیم منتشر نشدن آن ها بهتر از انتشارشان است. در این میان مشخص است که گزارش هایی در سطح «گورخوابی» کمتر به چشم بخورد و در واقع مهم ترین اخباری که منتشر می شود به همان گزارش های موبایلی مردم از کوچه و بازار است که در شبکه های اجتماعی بازتاب بهتری نیز پیدا می کند.
امروز خبرنگار سمج، دنبال پرونده و جار و جنجال هم با دردسرهای خودش روبرو است. البته که عده ای همیشه استثناء هستند. در این وضعیت تنها لطفی که می توانیم انجام دهیم این است که پیشنهاد خبرنگار شدن را به کسی ندهیم. حتی دختر نیز به خبرنگار جماعت ندهیم. بگذارید ما با دردهایمان بمانیم. زندگی غیر مستقلانه برای انتشار کاغذهایی که از چوب درختان بریده می شود و بیشتر آن صرف آخرین اخبار افاضات فلان مقام مسئول و مقام عالی می شود. برای «چندرغازی» که آیا بدهند یا ندهند، که همان را هم رقبا نکند ببینند! به قول همان مونولوگ خانم پیام بازرگانی «آخه این هم شد زندگی» حیف که فعلا نمی توان نیمه پر دیگر آن را دید.
ثبت دیدگاه