سجاد علیپور:
شهر باران‌های نقره‌ای در طول سده‌ها همواره آبستن اتفاقات و حوادث مختلف بوده و تاریخ‌سازی جزو شاخصه‌های شهر اولین‌ها است.
لیکن در پس همه حوادث خوب و بد این نام رشت بود که جاودانه گردیده و به‌عنوان نگین پیشانی‌بند سبز شمال کشور می‌درخشد و یادآور این مهم است که از هرچه بگذریم سخن رشت خوش‌تر است.
شاید ازاین‌رو است که با وجود اینکه هنوز چند سالی از نام‌گذاری ۱۲ دی به‌عنوان روز رشت نمی‌گذرد، اما رشتوندان از هر قشری برای برگزاری هرچه باشکوه‌تر این رویداد سر از پا نمی‌شناسند! شهروندانی فهیم، صبور، فرهنگ دوست و عارف که هم سنگ هوای شهر خود لطیف و دلی به وسعت آسمان آبی و بیکران رشت دارند.
این روزها شهر خسته ما پس از عبور از بحران‌ها و ناملایمات به یک آرامش نسبی رسیده است و از چهارگوشه آن دوباره ندای توسعه به گوش می‌رسد. گویی سبزینگی و نشاط این بار در زمستان سرد با شاخه‌های خشک درختان این شهر آشتی کرده و قرار است حال رشت دوباره خوب باشد. گویی همه‌چیز مهیای یک بهار زودرس است.
آنان که دل در گرو رشت دارند ولی انگار حاشیه‌ها و اختلافات همچون غبار طی مسیر را برایشان میسر نمی‌کند و این مهم میسر نخواهد شد جز از خود گذشتگی و صرف فعل خواستن برای شهری که هرچه داریم از یُمن وجود آن و زیست ما در آغوش آن است.
مسئولین باید این واقعیت را درک کنند که امروز جا پای مفاخری گذاشته‌اند که در تاریخ ایران و جهان دارای جایگاه می‌باشند و کرسی‌های امروز آن‌ها روزگاری محلی برای جلوس فرهیختگان و دانشمندانی نام‌آور بوده و امروز باید به‌عنوان مدیران طراز اول این شهر با تأسی از آنان تنها به شکوفایی رست بی اندیشند.
به یاد داشته باشیم روزی پیروزی و بهروزی از آن ماست که همه در یک پیکر واحد زیر پرچم و بیرق رشت قرار گرفته و منافع عمومی برایمان اولویتی غیرقابل عبور باشد. روزی به آرمان خود خواهیم رسید که رشت را به بزرگی رشت ببینیم و بدانیم که لیاقت و شأن ما به‌عنوان یک رشتوند خیلی بیشتر از حال و روز امروز ما و شهرمان است.
ناکامی‌های گذشته را باید به دست فراموشی سپرد و توان و همت خود را برای ایجاد فردایی بهتر بکار گرفت باشد که نوستالژی روزهای دور با چشم‌انداز فردای فرزندانمان گره بخورد.
ثبت دیدگاه