مقوله ی واگذاری سالن های نمایشی به بخش خصوصی داغ تر از تنور نانوایی شده

زمان آینه ی تمام قدیست که نمیتوان از برخورد با آن و نادیده گرفتن کالبد عملکردخود،خود را دوباره به خواب زد.
گلایه های این بنده دو بخش دارد بخش اول از خانواده ی فهیم و نجیب تئاتری شهریست که زادگاه اکبر رادی هاست.
این روزها مقوله ی واگذاری سالن های نمایشی به بخش خصوصی داغ تر از تنور نانوایی شده امری که مدتهاست در کشور پیچیده ودر دست تعمیر،اینبار این امر در گیلان توسط سیستم اجرایی اداره ی محترم ارشاد در حال اجراست، یعنی واگذاری منزلی به اصطلاح امن که برای هنرمندان ساخته اند،البته صلاح خویش را خسروان دانند.خودشان ساخته اند و خودشان هم میتوانند خرابش کنند و از دست ما چه کاری بر می آید؟! یعنی آن زمانی که میتوانستیم کاری انجام بدهیم چرا….؟!
این روزها دوستان هنرمند با دیدن جدی بودن این موضوع گویا میخواهند دست به کار بشوند که نوش دارو پس از مرگ سهراب،اگر بخواهیم به گذشته بازگردیم و دلیل این مسئله را جویا شویم کاوشی واهی خواهد بود زیرا به خواب زدن تعمدی دوستان امری طبیعی و تعریف شده است و این خواب آنقدر شیرین است که گاهی اوقات خودم نیز دلم میخواهد طعم آن را بچشم.طعمی که مینشینیم و در ازتباط با مسائل حرف میزنیم و به دنبال شخصی میگردیم تا تمامی مشکلات را بر دوش او بگذاریم و هربار هم پیروزمندانه منتظر مسائل بعدی.
و حال بخش دوم ماجرا به مسئولینی باز میگردد که از وضعیت عجیب و غریب تئاتر این شهر هیچ اطلاعی ندارند و صرفا به دنبال محافظت از میزشانند مگر جز این به چیز دیگری هم فکر میکنند؟
میخواهیم در این وضعیت کمی اقتصادی هم نگاه کنیم.که یک گروه نمایش با چه مشقتی نمایشی روی صحنه میبرد و بعد برای اجرا سالن ها پر است دلیلش بماند…
هنرمند موجودی نیست که از ورا ی دنیا آمده باشد هنرمند هم انسان است همانند همه ی انسانها و مخارجی هم دارد البته با این اقتصاد خوب کشور،بگذریم.
چند مورد است که گفتنش لازم است.
مورد اول
چندین سال است از بودجه های دولتی برای تولید نمایش هیچ خبری نیست.آیا اصلا بودجه ای هم برای این بخش اختصاص می دهند،جواب را همه بهتر از من میدانند هرچند که تئاتری ها چشمشان نسبت به گرفتن پول از اداره ی ارشاد سیر است.
مورد دوم
گروهی با زحمت زیاد نمایشی را تمرین میکند و برای اجرا آماده با نامه نگاری های پی در پی…حالا روز اجرا هم سالن در اختیارش نیست چرا؟!بنا بر دلایلی معلوم که فلان ارگان فلان جشن را گرفته است یا….
مورد سوم
سالن ها وقتی واگذار بشوند گروه ها برای تمرین هم میبایست آن را اجاره کنند چه برسد به اجرا؛ با این وضعیت اقتصاد خوب کشور و کم مخاطبی تئاتر در این شهر؟! و اینجاست که به گروه نمایشی هزینه های زیادی تحمیل میشود.
مورد بعدی
مدیران به اصطلاح مدبر این شهر قول هایی که داده اند را فراموش کرده و حتی در حال گرفتن تنها خانه ی به اصطلاح امن هنرمندان است، به هنرمندان پول نمیدهند هیچ امروزه هنرمند برای انجام کار فرهنگی و هنری باید پولی هم به اداره پرداخت کند.
با این اتفاق واگذاری سالن ها گویا باید فاتحه ی تئاتر در این شهر را بخوانیم..

مازیار نصیر زاده
سرپرست کمیته فرهنگ و هنر شاخه جوانان بنیاد امید ایرانیان در گیلان