عاقبت رابطه های نادرست دختر یک استاد دانشگاه!

به گزارش «بامردم»، تنها 16 سال داشت که مادر شد و روز و شب های زیادی دار و ندارش را در خیابان های این شهر به دوش کشید، تا اینکه چند ماه پیش برید و کم آورد و به «سرای مهر» پناه آورد. آریا اعتیاد ندارد اما مدت کوتاهی است میهمان این مرکز شده که پناهگاه دختران و زنان بی سرپناه و عمدتا مبتلا به اعتیاد کشور است.

 «آریا میترا»، تمایلی به انعکاس چهره اش در روزنامه نداشت اما می خواست راوی قصه زندگی و یک دنیا بغض مانده در گلو و یک عالمه درد دل ناگفته اش باشد، به این امید که به گفته خودش «حتی اگر این حرف ها روی تنها یک دختر هم اثر کند و موجب شود راه را از بیراه بشناسد، برایش کافی است.» از این گذشته امیدواراست این حرف ها پلی شود میان او و مادرش که استاد دانشگاه تهران است و چه بسا رحم کند و آغوش به روی دخترش بگشاید.

رنجنامه سیاه

«خیلی زود طعم تنهایی را چشیدم. مادرم آن روزها دانشجوی کارشناسی ارشد بود و پدرم شغل آزاد داشت. صبح های زود که مادرم بیدارم می کرد تا موهای بلندم را ببافد، می فهمیدم وقت رفتنش به دانشگاه رسیده و باید بیدار شوم و به مدرسه بروم. خواهر و برادر دیگری هم نداشتم و وقتی از مدرسه باز می گشتم، تا اواخر شب خودم را مشغول می کردم تا پدر و مادرم به خانه برگردند.»

او هیچ خاطره خوبی از کودکی های خود به خاطر نمی آورد اما بدتر از آن، مرور دوران نوجوانی اش است که با دلزدگی از آن یاد می کند و یادآوری آن دوران، قلبش را به شدت می فشارد؛ دورانی که مادر – که حالا دکترا گرفته – سرانجام پدر الکلی شده را که از لحاظ سطح سواد و فرهنگ متناسب با خود نمی دید، از خود می راند و فرزندش را هم راهی شهرستان می کند تا در کنار برخی خویشان زندگی کند.

می گوید:پس از مدتی مادرم به سراغم آمد و به من گفت داخل ماشین بنشین تا به تهران بازگردیم. بی خبر از همه جا سوار ماشین شدم و خوشحال بودم که تا ساعاتی بعد به زادگاهم می رسم و دوباره با پدر و مادرم زندگی خواهم کرد؛ غافل از اینکه مادرم می خواست مرا که 9 سالم بود، تحویل پدرم بدهد. روزشمار سختی هایم آغاز شده بود.

ای کاش

«ای کاش آن روزها یک نفر از راه می رسید و می گفت صلاح نیست یک دختر کم سن و سال در کنار پدری بی کفایت و معتاد به الکل زندگی کند. کاش مادرم در حق من که قدرتی برای تصمیم گیری در مورد زندگی ام نداشتم، چنین جفایی نمی کرد.

در آن روزها که مرز میان کودکی و نوجوانی ام بود، راهی جز تحمل نداشتم تا اینکه پدرم همسر دومش را انتخاب کرد. زنی به نام «لیلا» که شغلش فروش مواد مخدر بود، جای مادر تحصیلکرده ام را گرفته بود. من در حالی بزرگ و بزرگ تر می شدم که نه پدر و نه لیلا مطلقا حواسشان به من نبود. شب ها که برخلاف همسن و سالانم ساعت 11 شب به خانه می آمدم، کسی نبود که بازخواستم کند و این برایم لذتبخش بود. مدتی گذشت تا اینکه به یمن حضور نامادری، پدرم به انواع و اقسام مواد مخدر نیز اعتیاد پیدا کرد و از آن پس حتی اگر دو شب هم به خانه نمی آمدم، کسی نبود که سراغی از من بگیرد. همه این بی قیدی ها باعث شد تا بسیار متفاوت تر از هم نسل هایم زندگی کنم.»

ناگهان زندگی

آریا میترا با یادآوری آن روزها ادامه داد:لیلا برای فروش مواد مخدر که به شوش، دروازه غار و محله قالیشوها می رفت، مرا هم با خودش می برد. آنجا با زنی به نام «فرشته» معروف به «فری» آشنا شدم. برایم جالب بود که اکثر مردهای محله از او حساب می بردند. تا جایی که یادم می آمد، مادرم از دست پدرم کتک می خورد و نمی توانست روی حرفش حرفی بزند اما «فری» فرق داشت. جذبه و رفتارهایش مرا به خود جلب می کرد تا اینکه از بخت بد روزگار، شد مادرشوهرم. پسرش «علی» تازه از زندان آزاد شده بود که با نقشه و بدون اینکه برای وصلتمان سندی وجود داشته باشد، مرا به علی نزدیک کردند. تا پیش از او، با پسرهای مختلفی حشر و نشر پیدا کرده بودم و بارها از سوی آنها مورد تعرض قرار گرفته بودم. از وقتی هم که موهایم را رنگ کرده و ابروهایم را برداشته بودم، رفتار و چهره ام خیلی بیشتر از سن و سالم نشانم می داد.

احساس کاذب بزرگی می کردم. وقتی فهمیدم باردارم، گمان نمی کردم 16 سالگی سن بسیار پایینی برای مادرشدن است. اسم دخترم را که علی پدرش بود، «النا» گذاشتم اما شناسنامه ای نداشت تا نامش در آن ثبت شود و از آنجا که علی را دوست داشتم، اعتیاد، خماری، نشئگی و بدرفتاری هایش به چشمم نمی آمد. البته مدام مراقب بودم که مثل او و خانواده اش معتاد نشوم که خوشبختانه هرگز نشدم.

«آریا میترا» لحظه ای مکث کرد، بغضش را فرو خورد و با صدایی آرام تر ادامه داد:دوست داشتن کافی نبود. علی که بر اثر مصرف زیاد شیشه دچار توهم می شد، زندگی را برایم تبدیل به جهنم کرده بود. این بود که تصمیم گرفتم به همراه النا که تنها 6 ماه داشت، از آن خانه فرار کنم. بعد از گذراندن هر روز و شب در خانه یکی از دوستان و خیابان های مختلف، با پیگیری های بسیار، در خانه یک فرد خیّر ساکن شدم. النا را به مهد کودک می بردم و خودم به عنوان منشی در دفتر یک وکیل کار می کردم. زندگی، تازه داشت روی خوش خودش را به من نشان می داد که سر و کله علی پیدا شد و دلتنگی اش برای النا را بهانه ای کرد تا دوباره برگردم و با او و در کنار «فری» زندگی کنم.

انتخاب تلخ

«آریا میترا» که خاطرات تلخ کودکی برایش زنده شده بود، در خیال خود النا را جای خودش گذاشت و رضایت داد که به همان خانه برگردد. با وجود زندگی بسیار سختی که در کنار آنها داشت و کتک هایی که از فری و به خصوص از علی می خورد، یک سال تمام دوام آورد، ولی در نهایت طاقتش طاق شد و درست فردای تولد دوسالگی النا، فرار کرد و آوارگی را به ماندن در آن خانه ترجیح داد. آواره شد و بار دیگر کارتن خواب. از این هم که به خانه همان آدم خیّر برگردد، شرم داشت.

در عمیق ترین نقطه استیصال و در نهایت ناامیدی بود که با یک مؤسسه خیریه آشنا می شود. این نهاد دست او را می گیرد و شرایط اسکانش در سرای مهر را فراهم می کند. ادامه می دهد:از طرفی یقین داشتم النا در کنار من آینده خوبی نخواهد داشت و نمی خواستم همان حرف هایی که من به مادرم نسبت می دهم، او به من نسبت بدهد؛ برای همین با تناقضی که بین عقل و احساس مادرانه ام به وجود آمده بود، کنار آمدم و او را به بهزیستی سپردم. «سرای مهر» برای من مأمنی موقتی است؛ ایستگاهی برای مکث درباره خودم، زندگی و آینده ام و حرکتی دوباره؛ زندگی من پر است از سوء تفاهم، نامرادی، بداقبالی و البته خامی و یک عالمه اشتباه اما دوست دارم زندگی دوباره ای برای خودم بسازم و می دانم که می توانم. در حال حاضر در حال گذراندن دوره اپراتوری کامپیوتر هستم و یادگیری زبان را هم به طور جدی آغاز کرده ام. لحظه شماری می کنم تا در اولین فرصتی که به دست بیاورم، سراغ «النا»ی خودم بروم و در آغوشش بکشم و برایش مادری کنم.

به رنگ امید

تنها 19 سال دارد اما خیلی بیشتر از آنکه باید، سرد و گرم زندگی را چشیده است. در تمام این سال ها نتوانسته مادرش را ببخشد اما از سه ماه قبل که متوجه شده مادرش یک بار دیگر ازدواج کرده و دخترش را در آمریکا به دنیا آورده، در برزخی از احساسات معلق مانده است. وقتی عکس دختر مادرش را دید که همان لباس کودکی های او را به تن دارد، روزنه ای از امید در وجودش زنده شد و حالا که «سرای مهر» مأمن او شده، روح و جسمی خسته اما اراده ای تازه نفس دارد و می خواهد رنگ تیره زندگی اش را با آبی آسمان و سبزی زندگی معاوضه کند. «آریا میترا» امید دارد حرف هایش به گوش مادری که سال هاست چهره اش را تنها در اینترنت دیده برسد و مسیر زندگی اش تغییر کند.