مختار جباری
مشاورعالی شهردار رشت
در دهه هفتاد روزنامه سلام چاپ ميشد، روزنامه سلام ارگان غير رسمى جناح چپ بود ،در دهه هفتاد تقسيم بندى نيروهاى سياسى كشور مبتنى بر دوگانه چپ و راست بود.
روزنامه سلام در يكى از سرمقاله هاى خود كه نقد و اعتراضى به رفتار جريان راست در به تنگنا قرار دادن جريان چپ بود پرداخته بود، عنوان سرمقاله چنين بود…«رو مردانه پوش كه زنانه ميدوزند»
به انتخاب اين عنوان براى سرمقاله روزنامه سلام همان موقع اعتراض داشتم و يك روز كه آقاى عبدى را ديدم اين گله را به ايشان كه سردبير اين روزنامه بود گفتم.
چند روز پيش در راهرو دادسرا ديدم زنى ايستاده تا پاسخ درست رفتارى خود را بدهد،ديدم زنى ايستاده تا پاسخ بدهد جز به منافع شهرش نمى انديشد،ديدم زنى ايستاده تا پاسخ بدهد كه چگونه در برابر زياده خواهان و رانت خواران مانده و سر خم نكرده و…
بر مردانگى اين شهر گريستم اين زن ايستاده در گرد و غبار ،اين زن ايستاده در اين فضاى مه گرفته شهرم كسى نبود جز رستگار شهردار منطقه سه، همه به او بد كرديم چه آن مردان كه از او ميخواستند از حق شهر و مردمش بگذرد،چه مخالفين شهردار كه به غبار آلود كردن فضا عليه شهردارى پرداختند و آنقدر در بغض عليه شهردار فرو رفتند كه ندانستند اين فضاى غبارآلود فقط بنفع كسانى است كه كيش منفعت دارند و دانسته و ندانسته معرفت و خير انديشى را در آن بغض تيره ،آلوده كرده اند.
آن روز رستگار نبود كه در راهرو دادسرا ايستاده براى پاسخگويى بود آنروز رستگارى بود كه آنجا مظلومانه ايستاده بود، تنها در خود با چشمان نگران به اين شهر غبار آلود بايد دست مريزاد گفت به آن قاضى كه آن روز در عمق تنهايى رستگار حق بودن او را ديد.
كاش روزنامه سلام هنوز چاپ ميشد و ميگفتم تيتر بزنيد… يك زن يك شهر و يك رستگارى در باران.
منبع: گیل نگاه | انتشاردهنده: علیرضا پرندوش
ثبت دیدگاه