محمدکریم آسایش، کنشگر و پژوهشگر شهری نوشت:
این روزها پارک های متعددی به عنوان های مختلف، حصارکشی شده‌اند، در میان آنها حصارکشی پارک قیطریه بیش از همه توجه افکار عمومی را جلب کرد و منجر به کارزاری با حدود ۱۵۰ هزار امضاء شد که آن را جزو فهرست کارزارهای پرامضا قرارداد.
حدود یک‌ماه است که پارک لاله هم در ضلع جنوبی، روبه‌روی خیابان پورسینا و جنب غربی ایستگاه آتش‌نشانی، حصارکشی شده است. حصاری که در مورد ساخت‌و‌ساز آن در طول این مدت روایت‌های متناقض از ساختمان اداری شهرداری، فرهنگسرا تا مجتمع فرهنگی_هنری شنیده شد.
این ساختمان هر چه باشد هم با قطع درختان تنومند و ارزشمند محدوده و تخریب فضای سبزش همراه است و هم تعدی به فضای باز عمومی است.
پارک لاله یکی از فضاهای باز عمومی مهم شهر تهران و قلب شهر است که علاوه بر ارزش اکولوژیک، واجد ارزش‌های هویتی، تاریخی و مدنی برجسته است که گوشه‌ای از آن در مستند «قصه بلوار» (اثر داوود اشرفی) به نمایش گذاشته شده است.
دومین ویژگی‌های پارک لاله است که فضای عمومی آن را به حوزهٔ عمومی پیوند می‌دهد. حوزهٔ عمومی امکانی برای تعامل و تبادل و بیانگری است.
نمود این هم‌پیوندی فضای عمومی و حوزهٔ عمومی را می‌توان در اعتراض خودجوش شهروندان (به ویژه زنان ورزشکار پارک) و شکل گیری دو کارزار همزمان حول موضوع با عنوان های «تعرض به بوستان‌ها را متوقف کنید» و «پارک‌خواری را متوقف کنید!» به خوبی مشاهده کرد./پیام ما
ثبت دیدگاه