آقای ثابتی شما که مشتاق فاطمیون هستید، می‌رفتید و همراه آنان می‌جنگیدید

 می‌خواهم یک “یادداشتِ تاریخی” بنویسم. وقتی دیگران می‌توانند “نطقِ تاریخی” داشته باشند چرا من بعد از سه دهه کار رسانه‌ای نتوانم “یادداشتِ تاریخی” داشته باشم. ازقضا این یادداشت تاریخی هم ناظر به همان نطق‌های تاریخی است. هرچند در رصد آن نطق‌ها و گاه حتی برنامه‌های دوطرف، یک وجه تاریخی آن، ماندن در گذشته بود. وجه دوم آن‌هم بی‌توجه به آینده. در حصر یک زمان خاص و موضوع خاص. یک جور دیگر هم تاریخی بود و آن این که یک نفر، بر مرزی نفرین مرگ کرده که نسل ما برای حراست از آن ۲۴۰ هزار شهید داده‌اند. سنش البته قد نمی‌دهد اما کسی که کار سیاسی می‌کند لااقل باید آنقدر خوانده و فهم کرده باشد که مرز را چنان حرمتی است که امام سجاد (ع) برای نگهدارانش، دست به دعا دارند حتی اگر حاکمش ظالم و غاصب باشد چنان که بنی امیه به این دو ویژگی نامبردارند اما حالا مرز شده بازیچه بچه‌ها.

 او مشتاقِ زادگان چند کیلومتر آن سوی مرز است و فاطمیون را می‌ستاید. اما باید گفت این بار سنتان می‌رسید که همدوش آنان بجنگید و به خط بزنید. اصلاً هم لازم نبود مثل نسل من شناسنامه را دستکاری کنید تا شما را به جبهه راه دهند. می‌رفتید و در شمارِ آن لشکر که دوستشان دارید، قرار می‌گرفتید. در دیارِ ما یک ضرب المثلی دارند که می‌گوید “اگر سیچان {اسم یک منطقه} دور است، میدان نزدیک است” اینجا هم میدان سال‌ها مرد معرکه طلب می‌کرد اما این فرد و هم اندیشانش از تهران آن سوتر نرفتند.

 بگذریم. برخی‌ها فقط برای شعار صدای بلند دارند. وقت عمل، اما…. باز هم بگذریم. مهم هم نیست این ادعاها. مهم این است که در مجلس باید اما و اگرها در برابر وزرای معرفی شده، حرفه‌ای و ناظربه حوزه کارکردی می‌بود نه از ری و روم. برخی‌ها چنان سخن می‌گفتند که انگار می‌خواهند برای جمعه و جماعت امام انتخاب کنند. قواره وزرای معرفی شده را به نگاه سیاسی خود می‌سنجیدند نه به متر و معیار جایگاهی که قرار است برای آن وزیر انتخاب کنند. از آن واژه خاص اجتناب می‌کنم اما برخی ادعاهای اعلام شده همان “ناراست”های بود که بارها، راست و درست آن اعلام شده بود اما انگار مرغ نطق‌نویسان، قرار نیست پای بالاگرفته خود را روی زمین بگذارد. باری در میان گفته‌های افراد، از وزیر و و کیل چه میزان حرف‌هایی بود که بوی گره گشایی از کار مردم از آن به مشام برسد؟ خدا امروز و فردا ما را بخیر کند. نمی‌خواهم این یادداشت تاریخی طولانی شود. سخن کوتاه می‌کنم تا کوشندگی کسانی را ببینم که به قاعده باید همت، بلند باشد. هم در حوزه کار و هم نظارت…