به تصویری که کیهان از سوریه ترسیم می‌کند نگاه کنید:«خلاصه این 21 روز پس از سقوط دمشق آن است که تروریست‌ها مشغول ویران کردن و بسط وحشت در سوریه هستند. آمریکا، رژیم صهیونیستی و ترکیه همچنان در حال نفوذ و پیشروی برای اشغال خاک هستند، و رئیس تروریست‌ها ایران را متهم به دخالت در سوریه می‌کند! و درباره «انتخابات» هم می‌گوید، شاید 4 سال دیگر! ترورها و انفجارها هم که جای خود دارد.»همه این‌ها چرا اتفاق افتاد؟ مگر متحد استراتژیک ما و عمق نفوذمان نبود؟ چه شد که بشار اسد مثل همه دیکتاتورها فرار کرد و کشورش را گذاشت تا جانش را در ببرد؟ راستی اشکالی ندارد امروز به اسد بگوییم دیکتاتور؟ خلاف امنیت ملی که نیست؟
دوستان عزیزمان فراموش کرده‌اند که چطور در دولت انقلابی کوچک تا بزرگشات پست گرفته بودند و همه هم نگاهشان به داخل بود اما چنان وامانده بودند که اولین انتخاباتی تقدیر پیش پای مردم گذاشت به باقی‌ماندگان و دنباله‌روانش نه گفتند. حالا البته تلاش می‌کنند این دولت را هم تحت فشار بگذارند تا همان راه را برود. سرمقاله جوان را بخوانید:«نخبگان و جریانی که ایده حکمرانی خود را در نگاه به خارج خلاصه کرده‌اند، چون در قبال بار سنگین اداره کشور دست خود را خالی می‌بینند و اراده لازم برای فعال‌سازی ظرفیت‌های داخلی و خارجی ندارند، اکنون صرفاً به مذاکره با امریکا می‌اندیشند و به نظر می‌رسد که در این میان، حتی حاضر به پذیرش شرایط طرف مقابل نیز می‌باشند.
این در حالی است که اگرچه گره‌گشایی از وضعیت روابط خارجی کشور حائز اهمیت است، اما مسئله اصلی برای حل مشکلات کشور نه مذاکره با این و آن، بلکه تقویت قدرت تنظیم‌گری دولت و توانایی آن در تأثیرگذاری بر تحولات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است.»
تیتر یک روزنامه وطن امروز این است:«با مجازی چه کنیم؟»خوب است پاسخشان به این سوال را بخوانیم تا بفهمیم پس ذهن آنها چیست:«چین یکی از کشورهایی است که توانسته کنترل شدیدی بر فضای مجازی اعمال کند. از ایجاد «دیوار آتش بزرگ» برای محدود کردن دسترسی به وبسایت‌های خارجی گرفته تا جایگزینی شبکه‌های اجتماعی داخلی مانند وی‌چت، این کشور با رویکردی سخت‌گیرانه امنیت سایبری خود را تضمین کرده است.»
ثبت دیدگاه