این نوشته را از زبان مادر و معلمی می نویسم که نمی خواهد بیش از این جان فرزندانمان در سفرهای اردویی و علمی به خطر بیفتد.
مخاطب این نوشته رئیس جمهور و هیات دولت و بخصوص وزرایی است که در این ارتباط مسئولیت مستقیم دارند؛
وزارت‌های آموزش و پرورش، علوم و بهداشت باید به طور جدی، یکبار برای همیشه به قصه پرغصه حادثه پرتکرار اتوبوس نخبگان پایان دهند. سال‌هاست که هر چند ماه یکبار شاهد حوادث جاده‌ای غم‌انگیزی برای جان عزیز دانش‌آموزان و دانشجویان‌مان هستیم؛ این جان‌های عزیز، این سرمایه‌ها و فردا‌سازان این مرز و بوم. این اتفاقات که مدام در حال تکرار است، در کنار دردناکی آن، کاملاً غیرقابل پذیرش است.
تردیدی نیست که حوادث غیرمترقبه جاده‌ای در سراسر جهان رخ می‌دهند، اما یک دستورالعمل دقیق، شفاف و همراه با نظارت جدی می‌تواند این حوادث را تا حد امکان کاهش دهد یا از خسارات جانی احتمالی بکاهد.
برای سه وزارتخانه بزرگ آموزش و پرورش، علوم، تحقیقات و فناوری، و بهداشت، درمان و آموزش پزشکی که مسئول آموزش نسل‌های آینده این مرز و بوم هستند و جان این افراد سال‌ها در دست آنها در امانت است، صدور یک دستورالعمل دقیق و کارآمد فوریتی برای سفرهای دانش‌آموزی/دانشجویی، با تعبیه راهکارهای نظارتی مؤثر، کار پیچیده‌ای نیست. این اقدام می‌تواند مهر پایانی باشد بر این حوادث دردناک و غیرقابل پذیرش.
در دستورالعملی شفاف و صریح، که توسط هسته‌ای منتخب و با مشاوره متخصصان تهیه شود، تمام نکات لازم برای رعایت قبل از سفر ذکر شود و زیر نظر مستقیم مدیر مدرسه یا دانشکده اجرا گردد. مسئول اجرای این دستورالعمل باید شخص مدیر مدرسه یا دانشکده باشد؛ این موضوع نه تنها باعث بهبود روند نظارت خواهد شد، بلکه تضمینی حداقلی است برای تأمین جان‌های نازنینی که برای سفر در وسیله نقلیه راهی جاده‌های پر فراز و نشیب این دیار می‌شوند.
در دستورالعمل باید تک‌تک موارد فنی، از جمله سلامت کلی خودرو، سلامت ترمزها، سیستم روشنایی، کمربندهای ایمنی و سایر اجزای حیاتی خودرو بررسی شوند. همچنین، راننده باید پیش از سفر، گواهی عدم اعتیاد و سوءپیشینه خود را به مدیر مدرسه ارائه دهد، بیمه‌نامه معتبر داشته باشد و مدیر موظف باشد در شرایط بد جوی سفرها را لغو کند. همچنین، سفر در مسیرهای پرحادثه، ناامن یا خطرناک باید کاملاً ممنوع باشد.
مسئولیت اجرای دقیق این دستورالعمل باید برای هر سفر بر عهده مدیر مدرسه یا رئیس دانشکده باشد. این‌ها تنها چند نکته کلیدی هستند که باید پیش از هر سفر دانش‌آموزی یا دانشجویی بررسی و ارزیابی شوند. تمام فرم‌های ارزیابی نیز باید پیش از سفر برای ادارات ذیصلاح بالاتر ارسال شوند تا مجوز سفرها توسط مرجعی فرادست‌تر از مدرسه یا دانشکده صادر شود و حداقل تضمینی برای تأمین جان دانش‌آموزان و دانشجویان وجود داشته باشد.
در پایان باید یادآور شد که شاید آیین‌نامه‌ها و بخشنامه‌هایی پیش از این وجود داشته‌اند، اما آنها یا در جزییات، یا در اجرا، یا در نظارت قطعاً دچار نقصان بوده‌اند، وگرنه همچنان شاهد این سوگواری‌های مستمر برای دانش‌آموزان و دانشجویان نازنین‌مان نمی‌بودیم و تسریع در تدوین و ابلاغ فوری دستورالعمل شفافی کاملاً ضروری است.
در غیر این‌صورت، با اینکه این سفرهای جمعی می توان برای فرزندان ما یکی از بهترین تجربه های کار جمعی و نشاط آور باشد، به نظر می‌رسد تنها راه موجود برای حفاظت از جان و سلامت آنها، ممانعت والدین از هرگونه سفر دانش‌آموزی/دانشجویی برای فرزندانشان با شرایط ناامن این‌چنینی باشد.
ثبت دیدگاه