تنهایَم، اما تو باور نکن…!

اختصاصی بامردم/علیرضا پرندوش

این روز ها دلم خیلی بیشتر از حجمش پُر است؛ با خودم می‌گویم لابد گاهی هم باید عاشقانه نوشت، از روی احساس!  همیشه که نباید یادداشت هایم سیاسی، اجتماعی و …باشد؛ گاهی هم باید حرف های دل را نوشت.

دلم خیلی بیشتر از حجمش پُر است، پر از دلتنگی، پر از خاطرات، پر از حس پرواز در آسمان، آسمان را دوست دارم، گاهی که دلم میگیرد و با او سخن می‌گویم آنقدر همرد می‌شود و غم‌گین که همچون من اشک هایش بر روی زمین می‌ریزد.

به قول دوستم

«شب‌ها پرنده هایش می‌روند

روزها ستاره هایش

آسمان هم که باشی، بازهم تنهایـــی!»

آری همه ما تنهاییم، یکی کم‌تر، یکی بیشتر ! حتی گاهی در کنارت هستند و تنهایی! این را زمانی خواهی فهمید که دلت گرفته است بغض کرده ای و کسی نیست با او درد و دل کنی…

من هم تنهایم اما کمی بیشتر از تو! دور و ورم شلوغه شلوغ! پُر از افرادی که هستند و نیستند!

اطرافم پُر است، پر از افرادی که با شکست هایم خوشحال و با موفقیت هایم ناراحت خواهند شد!

آری این چنین است دنیای اطراف بعضی از ما آدمها…

کم‌اَند آن ها که محبت هایت را به یاد داشته باشند و نگذارند پای وظیفه ات.

کم‌اَند آن ها که تو را برای تو بخواهند.

کم‌اَند آن ها که موفقیت تو را موفقیت خود بدانند

کم‌اَند آن ها که ..

و خیلی کم‌اَند آن ها که وقتی دلت گرفته است بتوانی با او سخن بگویی.

ببین این روزها من هم تنهایم؛ دلم خیلی بیشتر از حجمش پر است؛ پر از حرف هایی که نمی‌توان آن‌ها را نوشت و سنگینی‌اَش بر دل مانده است.

من هم تنهایم، اما تو باور نکن…

در پایان پوزش بابت نوع نگارش و جملاتی که نه خودمانی است و نه نگارشی…! شاید اسمش را همان دل‌نوشت بتوان گذاشت و شاید هم…