هزینه های میلیاردی برخی کاندیداهای ” شورای شهر ” برای رسیدن به مواجب چهار هزارو نهصد تومانی
قاسم خوش سیما
از آفت های اجتماعی بسیار واگیرداری که سالهای اخیر بر بافت هایی از پیکر دموکراسی نحیفمان چنبره انداخته، مبحث معنا دار خرید و فروش آرای انتخاباتی و در حقیقت معامله ی ارزان قیمت سرنوشت اجتماعی جامعه است. جایی که در سالهای شیوع بیماری شایسته سالاری، در برخی موارد اوضاع به درجه ای از تاسف رسیده که حتی برای یک انتخابات محلی مانند انتخابات شوراها، افرادی حاضرند تا مبالغ میلیونی و میلیاردی هزینه ی خرید آرا نمایند تا وارد معرکه ظاهرا گل و بلبلی شوند که ” حقوق ماهیانه قانونی ” به نسبت هزینه هایی که متحمل شده اند چیزی در حد صفر مطلق است.
اما مراتب این موضوع بسیار روشن است و فرایند پیچیده ای نیست ولی ذکر 12 مورد از اهم نکات، بحث های نگران کننده ای را گوشزد می کند که دارای ابعاد متفاوتی بوده و لازم است ذهن جامعه به آن معطوف گردد که :
12. بازار سیاه رای که سیاهی اش بر زندگی همه ی افراد جامعه می پاشد و اگر چنین اشخاصی وارد مراکز تصمیم گیری و محرمات بیت المال جامعه ای شدند قطعا ضررش به تمام افراد اجتماع خواهد رسید. بنابراین با وجود چنین نااهلانی توسعه پایدار، سرابی بیش نخواهد بود و می بایست منتظر سیاهی بخت آیندگانی نیز باشیم که قرار است امروز را از ما به ارث ببرند. به شکلی که مقابله با این نوع از بزه های اجتماعی، قطعا وظیفه ی همه جامعه است و آنگونه نیست که تنها رای خر و رای فروش با آن مرتبط باشند.
11. رواج برخی دروغ های انتخاباتی در سطح شوراها سبب شده مردم کمتر اعتقادی به حرف های ” نسیه ” آنان داشته باشند بنابراین صلاح می دانند تنها به قسمت ” نقــــد ” داستان بچسبند که همان سی، چهل هزارتومان حاصل از فروش یک رای است.
10. نظرفروشی، عرضه ی کالای منفوری به نام ” دروغ ” به پیکر مدنیت یک شهر و سامان است و در ادامه راهیابی یک ” دروغخر ” به مجامع تصمیم گیری همان ولایت که می خواهد مشکلات را مرتفع کند و وای به حال جامعه ای که از این فضا انتظار معجزه داشته باشد.
9. اندیشه های جامعه،افکار عمومی، دوست و دشمن و پاسخ به این سوال استراتژیک که چه اتفاقی رخ داده تا کسی برای دریافت حقوق چند هزار تومانی – بر اساس قانون – میلیون ها و گاها میلیاردی هزینه کند؟
8.وظیفه ی کدام قسمت از اندیشه ی این جامعه است که به نحوه عملکرد چنین افرادی شک کند؟ آیا چنین وظیفه ای بر دوش مردم کوچه و خیابان،اندیشه ها و افکار عمومی است یا آنکه حکومت و پلیس می بایست با چماق دنبال آنها بدوند؟
7.ایثار یعنی صرف” هزینه میلیاردی ” برای دریافت حقوق نسبتا صفر تومانی؟ آیا این یک تکلیف الهی برای منتخبین برگزیده است؟آیا این ایثار تنها برای دستیابی به جایگاهی جهت نجات جامعه می باشد؟ اگر اینگونه بوده پس چرا تاکنون معجزه ای رخ نداده و باز چرا اخباری از رسیدن چنین شورایی به عرش اعلا نشنیده ایم؟
6.راستی کسانی که در سنوات ماضی با چنین راه هایی از مردم رای خریده اند اولا چه کردند، دوما اکنون کجایند؟
5. چنانچه در چنین اوضاعی شخص دانا، متخصص، متعهد و شایسته ای برای اصلاح امور وجود داشته باشد چگونه می تواند در صحنه انتخابات با این افراد نادان رقابت کند؟
4.در پسا انتخابات شوراها چه اتفاقی رخ می دهد که چنین ولعی برای ورود به آن وجود دارد؟ آیا با صرف چنین هرینه هایی قصد، تنها خدمت به مردم عادی و رسیدن به عرش و همنشینی با فرشتگان است یا آنکه دستگاههای نظارتی آن بخش، قصه را رها کرده به شکلی که منتخب مورد نظر، مطمئن است چنانچه با هر ترفندی به آن وادی ورود نماید، تا چند صد برابر هزینه هایی که انجام داده به او باز خواهد گشت.
3. نظرسنجی های پی درپی برای القای نظر بر افکار عمومی، دروغ پراکنی، تولید چالش برای جامعه، درگیر نمودن فضای شبنامه ها، روزنامه ها، فضای مجازی، تولید افترا، اعمال قدرت، تهدید، خرید، فروش، رهن و اجاره ی نظر افراد ضعیف النفس و هزار درد بی درمان دیگر برای ورود به جایی که می خواهد جامعه را به سعادت برساند و سوی دیگر دسته ای از مردم آگاه بهتر از همه جامعه شناسان می دانند چنانچه چنین افرادی اصطلاحا جیب آنان را خالی نکنند توسعه پایدار خیر سرشان و پیشکش خودشان باشد.
2. شهرداری به کدام منبع لایزال از ثروت متصل است که پسا انتخابات می بایست لفت و لیس های همین افراد و هزینه هایشان را جبران کند و چه از آن می ماند که برای مردم عادی و گرفتار جامعه، مشتی توسعه به همراه بیاورد و کنار سفره بی رنگ و لحاف پاره شان اندکی رفاه ضمیمه کند؟
1.آیا امام خمینی(ره) مقام معظم رهبری، میرزا کوچک خان جنگل، میرزا تقی خان امیر کبیر، ایمیلیانو زاپاتا، نلسون ماندلا (سفید اندیش سیاه) شهید مهدی باکری، شهید حسن آبشناسان و بزرگ نامانی از این دست با خریدن رای مردم به جامعه ی خود خدمت می کردند؟
به نظر می رسد عدم وجود احزاب حرفه ای در کشور، نبود تفکرتحزبی ، عدم مطالبه خواهی مدنی و مطالعات اجتماعی، آبیاری نکردن درخت دموکراسی، مرگ پاسخ به واخواهی های به حق جامعه و عواملی از این دست، سبب رشد و تکثیر چنین رفتارهای زشتی می شود که اجتماع با فرو رفتن در لاک (به من چه) تمام واگویه های فوق را اصطلاحا ” حرف مفت ” می داند و توجیه اش آن است که اگر در گرگ و میش عصر انتخابات، همان سی چهل هزارتومان معروف را هم نگیرد کلاهش پس معرکه مانده است. سلولی از جامعه که سالهاست جز پسرفت، تغییردیگریی در سفره ی خود ندیده و اصطلاحا ” حساب دو دو تا چهارتا ” یش آن است که اگرهمین مبلغ که به اندازه خرید یک کیلوگرم گوشت قرمز است را هم نگیرد مگر حال معاش و اوضاع شرمندگی اش نزد زن و فرزندان بهتر خواهد شد؟
بدون تردید بحث آن نیست که خدای ناکرده همه ی مردم جامعه رای فروش یا همه ی196917نفر از شوراهای کشور، رای خر بوده اند بلکه داد آن است که قائده در هیچ کجای دنیا بر آن نیست که پلیس، دستگاه قضا و نظام های نطارتی برای تک تک مردمان خود چماقی بتراشند و بالای سرشان بیاستد، بلکه بخش اعظمی از هدایت و راهبری واقعی قسمت هایی از جامعه دست مردمی است که خود از نزدیک اوضاع را لمس می کنند. مردمی که اگر سرنوشت اجتماعی را به کسی فروختند محکوم به آنند پسا انتخابات خودشان نیز فروخته شوند و منتخب رای خرشان نیز وقتی با پول وارد کعبه ی اعمالش شد طبیعی است تنها فکرش در سالهای تصدی آن پست، جبران مافات باشد و بازگرداندن چندصد برابری هزینه هایی که انجام داده و البته به مجرد آنکه بخواهد حقارت های مالی و اجتماعی خود را پر کند چند سال ماموریتش با فضاحت و بی آبرویی به پایان می رسد و روز از نو و روزی از نو و قصه همانی می شود که کم و بیش امروزه شاهد آنیم.
قدر مسلم آن است دگردیسی تمدنیک جهان در بخش وقوع انقلاب اسلامی ایران، حاصل خون هزاران تن از بهترین جوانان این سرزمین است که میزان مشارکت عمومی مردم در اتخابات های ریز و درشت آن از آیتم های موثر در صحنه ی بین المللی به حساب می آید. انتخاباتی که در دنیا به ما شخصیت دموکراتیک ویژه ای بخشیده است و رهبر فرزانه نظام همواره مسئولین را جهت صیانت از بستر ایجاد شده سفارش می نمایند. بنابراین” با دست خود،خویشتن را به هلاکت نرسانیم ” وبا اجاره فکرمان به چند هزارتومان، سبب نشویم افرادی با فروش زندگی خود برای فراهم نمودن پول جهت خرید رای، با موتور گازی وارد ارکان مدنیت یک شهر شوند و با ویلاهای آنچنانی، ماشین های گرانقیمت ،سفرهای فرنگ و هر آنچه که حتی ابوی هایشان نیز در خواب ندیده اند از آن خارج شوند. اجازه ندهیم دست کسانی وارد جیب هایمان شود که محرم بیت المال نیستند و بدانیم که آنچه سبب بسیاری از ناملایمات اجتماعی امروز جامعه شده، زیاده خواهی های افراد زبون است که دستیابی به ثروت های نامشروع، مزید علت آن خواهد بود. ثروت های نامشروعی که کسی به آن نخواهد رسید مگر آنکه اطرافیان …. داشته باشد.
نقطه چین جمله آخر را خودتان پر کنید ” لطفا “
حق جلسه اعضای هریک از شوراها برای هرساعت جلسه – مصوبه سال 1383هیئت وزیران (قابل ارتقاء با توجه به قوانین وزارت کار) شورای عالی استانها 9400 تومان، استان 6300 ، شهرستان 4900 ، شهر 4900، بخش 4900 و اعضای شورای اسلامی روستا (عشایر) 3500 تومان.
ثبت دیدگاه