اختصاصی بامردم/ دکتر هما نوزاد:
جشن تیرگان یکی از شادترین جشن های کهن ایرانی بوده است و دوره ای ده روزه داشته. بیش از همه کس، در این جشن کودکان بهره می بردند زیرا که با تارهای نخی و رنگینی که به مچ دست می بستند در کوچه ها و خانه ها و بامها می دویدند و ترانه می خواندند و کنار نهرها و جوی ها و تالاب ها یا به آب می پریدند و یا به هم آب می پاشیدند.
از مهم ترین چیزهایی که در این جشن تدارک می دیدند، بندی بود از تارهای هفت رنگ ابریشم یا نخ که با رشته ای از سیم زرین و نازک می بافتند. این بند را تیر و باد می نامیدند. در این روز کله قند را در کاغذ های سبز رنگ بسته بندی کرده و دور آن تیر و باد می بستند و به خانه ی تازه عروسان و نو دامادان پیش کش می¬فرستادند. بامداد روز جشن از کوچک و بزرگ ، به ویژه کودکان این بندهای رنگی (تیر و باد) را با خوشی و شادمانی تا روز پایان جشن ، با خود داشتند. آنگاه در روز مذکور ، به دشت یا بام خانه رفته، بند را باز کرده و با فریاد و بانگ شادمانی ، به باد می سپردند.
این کردار کنایه و اشاره ای دارد به آرش کمانگیر که تیر را رها کرد و مرز ایران زمین را مشخص نمود و جنگ و ستیز ی طولانی را پایان داد. ( رضی، هاشم، جشن های آتش، تهران، بهجت،1391).
تیشتریَه (تیشتَر)
تیشتر خدایی است که با باران ارتباط دارد. وی نیرومند و نیکو کار است و در نبردی با اَپَوشَه (اپوش)، دیو خشکسا‌لی که تباه کننده زندگی است، درگیر می‌شود. تیشتر »ستاره تابان و شکوهمند»، نخستین ستاره و اصل همه‌ی آب‌ها و سرچشمه باران و باروری است. چهارمین ماه سال (تیر) به تیشتر اختصاص دارد. گفته‌اند که در دهه‌ی اول این ماه، تیشتر به صورت مردی پانزده ساله در می‌آید که در تفکر ایرانیان پانزده سالگی سن آرمانی است. در دهه‌ی دوم به صورت گاو نری و در دهه‌ی سوم به صورت اسبی در می‌آید. بنا به روایات بُندهشن تیشتر در آغاز آفرینش به این شکل‌ها در آمده و باران را ایجاد کرده است (هینلز، جان، شناخت اساطیر ایران، ژاله آموزگار، ترجمه‌ی احمدتفضلی، تهران، نشر چشمه، 1389).
پایگاه خبری تحلیلی با مردم :انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
ثبت دیدگاه