همه ی مردم می دانند دریا با تمام بزرگی و بخشندگی اش روی دیگری نیز دارد که هیچ کس را یارای مبارزه با آن نیست. هرکه روی دیگر دریا را سبک بشمارد ممکن است این بی احتیاطی با بدترین خاطرات زندگی شخص یا خانواده ای برای همیشه ی روزگارعجین گردد
به گزارش بامردم، هنوز تابستان به طور رسمی از راه نرسیده است و به دلیل قرار گرفتن در فصل امتحانات دانشگاه ها همچنین ماه مبارک رمضان، هجوم سنتی گروهی از مردم ایران به سواحل خزر آغاز نگردیده است. مراجعه مردم به یکی از جذاب ترین تفریح گاههای موجود در طبیعت شمال ایران یعنی دریا که شنا کردن در آبهای خروشان با دمای مطلوب آب، همیشه خوشایند افراد حتی در سراسر جهان بوده است.
اما این همه ی ماجرا نیست. فرار از گرمای کشنده نقاط مختلف کشور و شنا کردن در دریای بیکران، همیشه به این حالت عادی و رمانتیک نیست و همه ی مردم می دانند دریا با تمام بزرگی و بخشندگی اش روی دیگری نیز دارد که هیچ کس را یارای مبارزه با آن نیست. روی دیگری از خشم دریا که هرکس در مراجعه به آن ایمنی های لازم جهت لذت بردن از این موهبت را سبک بشمارد ممکن است این بی احتیاطی با بدترین خاطرات زندگی شخص یا خانواده ای برای همیشه ی روزگارعجین گردد.
اما آنچه امروزه در سواحل دریای خزر خصوصا استان گیلان می گذرد آن است که این پهندشت جذاب، پذیرای میهمانان عطش داری است که از سراسر مملکت به تمنای شنایی لذت بخش به اینجا آمده اند. سواحلی که برای پوشش پذیرایی از میهمانان – در بخش تامین ایمنی های لازم – به دوقسمت کاملا مجزا تقسیم شده اند.
۱٫مناطق موسوم به ” طرح سالم سازی دریا ” که به لحاظ رعایت ایمنی های لازم جهت انجام شنای مطمئن دارای استاندارد های نسبی است اما قطعی نبوده و تضمینی در آن وجود ندارد.
۲٫مناطق خارج از طرح فوق که آنرا اصطلاحا ” مناطق خطر آفرین ” می دانند و کوچکترین موازین ایمنی برای ورود به دریا در آن وجود ندارد.
حال همه ی داستان مراجعه به سواحل و غرق شدن های خانمان برانداز همنوعانمان به این دو نکته ختم نمی شود و در ادامه به سایر مباحث آن نیز می پردازیم اما لازم است بدانیم در بدو ورود به سواحل می بایست به شکل اجمالی کمی بیشتر به دو مورد فوق بیاندیشیم.
نخست مناطق سالم سازی شده که در هر صورت رابطه کاملا مستقیم با جان مردم دارد و ناجیان شاغل در طرح، افرادی هستند که به نحوی از انحاء در ارتباط با دولتند و خدماتشان نیز به نوعی دولتی محسوب می گردد. دولتی که از دیر باز ثابت کرده است بنابه هر دلیلی هنوز به بالندگی قطعی در خصوص اطمینان صد در صدی عملکردهایش در ارتباط با تامین موارد ایمنی نرسیده است و عقل حکم می کند در این ارتباط کاملا محتاطانه رفتار گردد.
جایی که ماندن در انتظار خدمات دولتی حکایت همان قیف و قیر معروف است. واقعیتی که در بحث تامین امنیت سواحل باید به این نکته مهم توجه نمود. در همین ارتباط و در مناطق سالم سازی شده برای تامین امنیت شناگران آیتم هایی طراحی گردیده است که در صورت محقق بودن جمیع جهات، میتوان آن نواحی را برای ورود به دریا امن دانست.
۱٫قایق های تیزرو به تعداد نیاز که به صورت آنلاین در محل آماده به کار باشند.
۲٫ناجیان غریق آموزش دیده ای که به لحاظ تامین مباحث شغلی، آماده صدرصدی ارائه خدمات حرفه ای باشند.
۳٫طب اورژانسی که در محل ساحل حاضر به خدمت باشد.
۴٫خودروهای امدادی و دسترسی های آسان به مراکز درمانی.
و مواردی از این دست تدابیری هستند که درصورت موجود بودن، می توان منطقه مورد نظر را برای انجام شنا مجاز و امن دانست و وارد دریا شد.
البته عنوان نمودن چنین مواردی – به عنوان پیش نیاز ورود به دریا جهت انجام شنا – شاید در نظر مخاطبین مضحک به نظر برسد. مضحک برای مراجعه کننده ای که از فرسنگها راه دور و تحمل مشقات فراوان خود را به آب رسانده و دوست دارد در گرمای العطش خویش را به دریایی بسپارد که شاید ماهها بلکه سالها انتظار چنین لحظه مفرحی را در ذهن مرور کرده است و در اکثر موارد، مباحث ایمنی فوق نیز در محل موجود نمی باشد.
اما واقعیت فرهنگی اجتماعی در کشور ما این است هرکجایی که به الزام رعایت موارد ایمنی خندیدیم ممکن است خدای ناکرده خنده مان به گریه تبدیل شود. بدون شک هیچ کجای جهان و هیچ ساحلی در کشورهای مترقی به این منوال نیست که بدون رعایت استاندارها، افراد خود را به آبهای خروشان بسپارند. جایی که در ملل پیشرفته تر حتی برای انجام حرکات نمایشی توسط افراد حرفه ای یا اجرای فنون ورزش های آبی که همگی توسط شناگران حرفه ای انجام می شود به این شکل عمل نمی گردد که کسی بی محابا خود را به دریا بزند و وجود امدادهای عاقلانه در سواحل را نادیده بگیرد.
قسمت دوم سواحل، مناطق اصطلاحا خطر آفرین است که همین امدادهای نصفه و نیمه ی دولتی نیز در آن وجود ندارد. جایی که هیچ شرایط مناسبی برای ورود به دریا و شنا در آن فراهم نیست اما در این مناطق نیز شاهد غرق شدن هموطنانی هستیم که بررسی علت چنین ساده انگاری هایی قابل رصد است.
در مجموع جهات تقریبا در هیچ کجای جهان انجام شنا در آبهای مواج بدون قطعی بودن موارد ایمنی انجام نمی گیرد. در کشور ما نیز مناطق اصطلاحا سالم سازی شده، از ایمنی های نسبی برخورداند اما به دلیل سابقه نه چندان درخشان امور دولتی، لازم است مراجعه کنندگان با رجوع به عقل خود بدون اطمینان از حضور افرادی مانند ناجیان غریق در محل مبادرت به انجام شنا ننمایند و همگی بدانیم دریای زیبا در ورای روی مفرح خود دارای صورت خشمناکی نیز می باشد که با سبک انگاشتن موارد ایمنی، می تواند شخص را نابود و خانواده هایی را به سیاهی های بی پایان رهنون نماید.
کما آنکه با وجود تمام تدابیر نیز افرادی در طرح های ایمن جان خود را از دست می دهند بنابراین به نظر می رسد هیچ چیز بالاتر از عقل، ناجی شناگران نیست و عقلانیت حکم می نماید دریا را به جایی برای تخلیه هیجانات درونی اشتباه نگیریم و ” فرهنگ شنای امن و آرام ” در مجاورت سواحل را از یاد نبریم.
قاسم خوش سیما
انتهای خبر/
ثبت دیدگاه