پدر چراغ خانه است. ستون سترگی که سقف آرامش و امنیت، بر آن تکیه می‌کند؛ دری که نان و نوا، از آن وارد می‌شود و پنجره‌ای رویایی که چشم‌انداز چشم‌نواز امید را در افق‌های آینده، نقش می‌زند.
پدر حماسهٔ کد یمین است و عرق جبین؛ شعر بلند و دلنواز محبت است؛ غزلی که عشق در هر واژهٔ آن، شورانگیز طنین می‌افکند.
پدر هر چه که هست، هر جاه و منزلتی که دارد، هر اعتبار و ارزشی که به دست آورده است، به یمن نام نامی مولا و سرور آدم و عالم، علی علیه‌السلام است؛ مردی شگفت و یگانه که واژهٔ مقدس پدر، رگ و ریشه‌ای عمیق در نام بزرگ او دارد.
هموست که به این واژه، برکت و قدرت داده است؛ قدرتی که شهادت، رمز آسمان‌گشای آن است. امروز، آسمان سرزمین سبزمان، نورباران از پدران شهیدی ست که نوبهاران آزادی و عدالت را ارمغان لحظه‌های ما کرده‌اند. پدرانی که با اقتدا به سرور و مولایشان، شهادت را پذیرا شدند، تا عشق و ایمان و صلح و دوستی، پایدار بماند؛ تا بنفشه و باران، بشارت‌دهندهٔ بهار و برکت باشد؛ تا آزادی، ترانه‌ای بخواند از گلوی پرندگان؛ تا عدالت، خورشیدی باشد، که همچنان در راه دمیدن؛ امید را در دل مردم، فروزان کند.
*فعال فرهنگی و رسانه‌ای
ثبت دیدگاه