پارادوکس رفتار

بنا بر تجربیات شخصی، تاکنون به کنسرت موسیقی هر خواننده غیر بومی که در رشت بر روی صحنه رفته است، مراجعه کردم، همه شان کنسرت گذاشتن در رشت را یکی از بهترین اتفاقات در زندگی کاری خود عنوان می کنند و دلیلش را هم داشتن مردمانی فهیم و با شعور بالا دانسته که معتقدند خواننده در اینجا راحت و آسوده به روی صحنه می رود.
به عنوان مثال در آخرین مورد می توان به کنسرت ناظری ها در این دیار اشاره کرد که حتی اعتراف استاد شهرام ناظری را هم بدنبال داشت و حضور در جمع گیلانی ها را یکی از آرزوهای قلبی خود عنوان کرد.
حال صحنه عوض می شود؛ به محل برگزاری یک بازی فوتبال به میزبانی یک تیم در همین رشت فرهنگ پرور خودمان می رویم. دیگر هیچ اثری از آن همه فرهنگ و همدلی که پیشتر در کنسرت اشاره شد، دیده نمی شود و تیم مهمان با انواع و اقسام فحش های رکیک و رفتارهای ناهنجار بدرقه می شود تا جایی که از بازیکنان گرفته تا هواداران مهمان، حضور در ورزشگاه های این شهر را یکی از بدترین خاطرات خود عنوان می کنند و از رفتار دیگر مردمان آن دم می زنند!
این مسئله به همین جا ختم نمی شود و اوج آن را می توانید در بازی دو تیم همشهری یا هم استانی در گیلان مشاهده کنید که بنا بر گفته مخاطبان در رسانه های مختلف، جدال بی فرهنگی ها خطاب می شویم!
براستی دلیلش چیست؟ چرا در یک کنسرت، اوج فرهنگ و شعور را به رخ سایرین می کشیم ولی در یک مسابقه فوتبال بی فرهنگ ترین مردمان لقب می گیریم.
90 دقیقه تماشای بازی فوتبال با 90 دقیقه تماشای یک کنسرت موسیقی چه تفاوتی دارد؟ آیا آن کسی که به تماشای بازی فوتبال می رود، همان کسی نیست که با خانواده خود گوش به صدای یک کنسرت موسیقی می دهد؟ پاسخ این پارادوکس و تناقض در رفتار فرهنگی چیست؟