خستگی ناپذیر ترین مرد گیلان سلام

خستگی ناپذیر ترین مرد گیلان سلام
إیمان دارم که حالتان خوب است،خوبتر از همیشه
یقین دارم که در پیشگاه پروردگار با روسپیدی و سربلندی،کوله بار سنگینی را که شانه به شانه یِ روزگار به دوش کشیدید را زمین گذاشته و آرام و سبکبال در منتهای آرامش بسر میبرید.
میدانم هنوز هم از حال ما غافل نیستید،میدانم روح بلند و آسمانیتان نظاره گر پردردترین روزهای گیلان زمین بود،روزهای پر از فقدان و دلتنگی و سیه پوشی…
روزهایی که خاطر هیچ کداممان تسلی نیافت،
روزهایی که خاک گیلانمان شاهد اشکهای مردم و آن بدرقه ی کم نظیر بود!
امروز که این دلنوشته را تقدیمتان میکنم،در آستانه ی برگزاریِ چهلمین روز آسمانی شدنتان هستیم.
فریادها و فغان ها کمی آرام گرفته،اما نیست روزی که گوشه چشمی به یادتان تَر نشود.
همه آمدند و اشک ریختند،شانه به شانه برای بدرقه ی راهتان قدم برداشتند،سینه به سینه شرح پاکی و مردانگی و خدمتگزاریتان را نقل کردند و گواه هم شدند،،،
رسید روزی که همه آمدند و اعتراف کردند به جمله ای که همیشه میگفتید”کسانی که مرا آماج حملات و تهمت ها قرار داده اند،بهتر از هر کسی میدانند که من مشکلی ندارم”
آمدند و به شایستگیتان اعتراف کردند!
آمدند کسانی که دم از اعتدال میزدند.
این تناقض پر رنگ را با کدام قلم رقم زنم؟!چگونه بگویم از مدعیان راه اعتدالی که بر شما بعنوان نماد اعتدال،راه سد کردند.
میخواهم بگویم،بگویم از تمام بی عدالتی ها،افراط ها،تفریط ها،،،
بگویم از منصب پرستی ها و تازه جلوس کرده هایی که،بلندی خود را در پستی دیگران میجویند و به هزار زبان فریاد زدند که تو نرو،تا ایستاده یِ من بر تو پیشی داشته باشد.
از کسانی بگویم که چنان بر صندلی هایشان جامد شده و مانده اند که،چشم دیدن هیچ رونده و هیچ راهی را ندارند از هراس از دست دادن جای خود.
میخواهم بگویم از ترس ها و کارشکنی ها،از کام سیاهی ها و فال بد زدن های تازه نفس هایی که به امید عزل اسطوره ی عدالت و بزرگ منشی،رؤیای تکیه زدن بر مقام و منصب را بخود وعده میدادند.
بگویم از خط کش بدستانی که هر روز زاویه را طوری کوچک کردند که،عرصه بر مردان و مدیران پاکی چون شما تنگ شود،،،
به پاس درس سکوت و گذشتی که در محضرتان آموختم،تمام ناگفته هایتان در سینه ام میماند.
میدانم امروز از همیشه زنده ترید…
و من امروز تنهاتر از همیشه،ولی سربلند،با روح بزرگوارتان و ذره ذره خاک این استان عهد میبندم که همچنان یار وفادارتان باشم،و تمام خود را برای راهی که شروع کرده بودیم بگذارم.
دل نوشته ام را با شعری از حضرت حافظ تمام میکنم که شما آنرا در نامه ی اعتراضتان به ردِ صلاحیت خود نوشته بودید.
“مرا بجز آستان تو پناهی نیست/مرا بجز این درحواله گاهی نیست
زمانه گر بزند آتشم به خرمن عمر/بگو بسوز که بر من به برگ کاهی نیست
مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن/که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست
“راهتان پر رهرو باد”
ابوذر رضائیان